عرفان سهراب سپهری

مطالعات نقد ادبی

مقاله 3، دوره 5، شماره 19، شهریور 1389، صفحه 37-59   

نویسندگان

هادی خدیور¹؛ سمیرا حدیدی²

¹استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان

²دانش آموخته مقطع کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان

چکیده

سپهری ، طبیعت گرا،شاعر، نقاش، متأثر از قرآن، انجیل، بودا و دارای اندیشه های عرفانی می باشد. عده ای او را فاقد عرفان، گروهی عارف اسلامی و گروهی دیگر عارف بودایی و گروهی دیگر عرفانش را آمیزه ای از این عرفان ها می دانند. آنچه در این نوشتار بدان پرداخته می شود چگونگی تأثیر پذیری سپهری از شخصیت ها و مکاتب عرفانی و مبانی مهم در عرفان اوست. سپهری با اعتقاد به وحدت وجود که از اصول عرفان اسلامی است معتقد است که همه ی انسانها از اصلی واحد منشأ پذیرفته اند و در نهایت به او می پیوندد و با اعتقاد به وحدت ادیان بیان می کند که تمامی دین ها دارای اصولی مشترکند و تنها در فروع با یکدیگر تفاوت دارند. او با گرایش به طبیعت آن را موجود زنده ای می داند و همگان را به بازگشت به آن دعوت می کند.

کلیدواژه‌ها

سهراب سپهری؛ جهان؛ طبیعت؛ عرفان