مرگ در آینۀ ادبیات فرانسه

مطالعات نقد ادبی

مقاله 9، دوره 5، شماره 19، شهریور 1389، صفحه 142-159   

نویسنده

شادی خاتمی

دانش آموختة مقطع دکترای زبان وادبیات فرانسه دانشگاه آزاد اسلامی - واحد علوم و تحقیقات تهران

چکیده

برای بررسی مرگ در ادبیات قرن بیستم فرانسه، باید طی یک نظر اجمالی به انسان در آینۀ مرگ و رویارویی وی با این واقعیت همیشه موجود پرداخت و سپس انعکاس آن را در صفحۀ تمام نمای ادبیات بررسی کرد. با توجه به حضور فراگیر مرگ در تمام انواع ادبی، می توان ارتباط مستقیم ادبیات و مرگ را به خوبی دریافت. این پدیده هر قدر هم استثنایی باشد، به طرز غیر قابل اجتنابی در محدودۀ زبان نیز جای داشته و زبان از هزاران سال پیش به دور این واژه تهی و مرموز، انبوهی از رویاها، داستان ها و هذیان ها تنیده است. از طرفی انسان قرن بیست، با سابقه و حافظه تاریخی جنگ ها و مناقشات فلسفی و از هم گسیختگی باورهایش؛ با مرگ رابطه ای دیگر گونه دارد. به همین دلیل شخصیت های رمان های این قرن افرادی هستند تنها که در انزوای مطلق درون در مقابل مغاک هولناک تنهایی بیرون، یــا می میرند و یا به زندگی خود پایان می دهند.

کلیدواژه‌ها

مرگ؛ خودکشی؛ اضطراب هستی؛ پوچی