بازتاب مقامات حضرت مریم (س) در متون عرفانی از قرن چهارم تا قرن نهم هجری

ادبیات عرفانی و اسطوره شناختی

مقاله 3، دوره 9، شماره 32، مهر 1392، صفحه 39-56   

نوع مقاله: علمی پژوهشی

نویسندگان

طاهره خوشحال دستجردی¹؛ زینب رضاپور²

¹استاد گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان

²دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان

چکیده

آیاتی که در قرآن کریم دربارة مقام و منزلت حضرت مریم (س) نازل شده است، در ادبیات عرفانی بازتاب گسترده‌ای یافته است. از دیدگاه عرفا، شفقّت بر خلق از جمله ویژگی‌های برجستة اولیا است و آرزوی مرگ کردن حضرت مریم (س) نه به دلیل ترس از ملامت خلق، بلکه به سبب شفقّت او بر آدمیان بود تا به سبب نسبت دادن اتّهامات ناروا به آن حضرت، گرفتار عقوبت نشوند. حضرت مریم (س) به سبب مخالفت با هوای نفس و صبر در برابر سختی‌ها، قادر به خرق عادت گشت. آن حضرت به سبب مرگ ارادی، در عالم آخرت اقامت داشت و بدون کوشش، از رزق بهشتی برخوردار می‌شد و طهارت وی از ماسوی الله، سبب اقامت عیسی (ع) در آسمان‌ها گردید. در این مقاله به بازتاب برخی از مقامات حضرت مریم در متون عرفانی فارسی تا قرن نهم هجری پرداخته شده است.

کلیدواژه‌ها

حضرت مریم (س)؛ صبر؛ موت اختیاری؛ طهارت؛ عرفان

مراجع

کتابنامه

قرآن کریم

ابن عربی، محی‌الدین. 1370. فصوص‌الحکم. تعلیقات ابوالعلاء عفیفی، چ 2. تهران: الزهرا.

ابوعلی عثمانی، حسن‌بن احمد. 1374. ترجمۀ رسالۀ قشیریه. تصحیح بدیع‌الزمان فروزانفر. چ 4. تهران: علمی و فرهنگی.

ابوالفتوح رازی، حسین‌بن علی. 1382ق. روض‌الجنان و روح‌الجنان فی تفسیرالقرآن. حواشی ابوالحسن شعرانی و تصحیح علی‌اکبر غفاری. تهران: اسلامیه.

بهاء ولد. 1352. معارف. به اهتمام بدیع‌الزمان فروزانفر. ج 2. تهران: طهوری.

پارسا، خواجه محمد. 1366. شرح فصوص‌الحکم. تصحیح جلال مسگرنژاد. تهران: مرکز.

خوارزمی، کمال‌الدین‌حسین. 1384. جواهر‌الاسرار و زواهرالانوار. تصحیح محمدجواد شریعت. ج4. اصفهان: مشعل.

ـــــــــــــــــــــــــــ . 1368. شرح فصوص‌الحکم. تصحیح نجیب مایل هروی. چ 2. تهران: موالی.

سمنانی، علاءالدوله. 1369. مصنفات فارسی. به اهتمام نجیب مایل هروی. تهران: علمی و فرهنگی.

سنایی غزنوی، مجدودبن آدم. 1368. حدیقة‌الحقیقه و شریعة‌الطریقه. تصحیح مدرس رضوی. تهران: دانشگاه تهران.

سهروردی، عمربن محمد. 1364. عوارف‌المعارف. ترجمة ابومنصور عبدالمؤمن اصفهانی. به اهتمام قاسم انصاری. تهران: علمی و فرهنگی.

شبستری، محمود. 1368. گلشن راز. تصحیح صمد موحد. تهران: طهوری.

طباطبایی، محمدحسین. 1370. المیزان فی تفسیر‌القرآن. محمدحسین طباطبایی. ترجمة سیدمحمدباقر موسوی همدانی. ج3. چ 4. تهران: بنیاد علمی و فکری علامه طباطبایی.

عبّادی، مظفربن اردشیر. 1368 التصفیه فی احوال المتصوفه. تصحیح غلامحسین یوسفی. چ 2. تهران: سخن.

عطار نیشابوری، فریدالدین. 1355. تذکرةالاولیا. تصحیح محمد استعلامی. تهران: زوّار.

عین‌القضات همدانی، عبدالله‌‌بن محمد. 1362. نامه‌ها. به اهتمام علینقی منزوی و عفیف عیسران. ج 2. تهران: زوّار.

غزّالی طوسی، ابوحامد امام محمد. 1361. کیمیای سعادت. به کوشش حسین خدیوجم، ج2. تهران: علمی و فرهنگی.

فروزانفر، بدیع الزمان. 1361. احادیث مثنوی. تهران: امیرکبیر.

قیصری رومی، داودبن محمود. 1386. شرح فصوص‌الحکم. به کوشش سیدجلال‌الدین آشتیانی. چ 3. تهران: علمی و فرهنگی.

مستملی بخاری، اسماعیل‌بن محمد. 1366. شرح التعرف لمذهب التصوف. تصحیح و تحشیه محمد روشن. ج4. تهران: اساطیر.

مولوی، جلال‌الدین محمد. 1330. فیه ما فیه. تصحیح و حواشی بدیع‌الزمان فروزانفر. تهران: دانشگاه تهران.

ــــــــــــــــــــــــ . 1374. مثنوی معنوی. به تصحیح رینولدالین نیکلسون. تهران: امیرکبیر.

میبدی، ابوالفضل رشیدالدین. 1357. تفسیر کشف‌الاسرارو عدّة‌الابرار. به اهتمام علی‌اصغر حکمت. تهران: امیرکبیر.

نجم‌الدین رازی، عبدالله‌بن محمد. 1365. مرصادالعباد من المبدأ الی المعاد. به اهتمام محمدامین ریاحی. چ2. تهران: علمی و فرهنگی.

نسفی، محمد. 1350. الانسان الکامل. تصحیح ماریژان موله. تهران: انستیتوی ایران و فرانسه.

نجم‌الدین کبری، احمدبن عمر. 1363. الاصول العشره. ترجمه و شرح عبدالغفور لاری، به اهتمام نجیب مایل هروی. تهران: مولی.

هجویری، ابوالحسن‌علی‌بن عثمان. 1386. کشف‌المحجوب. تصحیح و تعلیق محمود عابدی. چ 3. تهران: سروش.