زبان و مسائل پیرامون آن در مثنوی معنوی

ادبیات عرفانی و اسطوره شناختی

مقاله 5، دوره 8، شماره 27، تیر 1391، صفحه 87-104   

نویسنده

سعید گراوند

استادیار ادیان و عرفان تطبیقی دانشگاه تربیت معلم آذربایجان

چکیده

توجه به زبان یکی از آراء و اندیشه‌های مولوی در مثنوی معنوی است. در تفکر عرفانی مولوی، حقیقت زبان نه چیزی از جنس لفظ که از جنس معنا است و آن معنا که سرچشمة اصلی کلمات است، "بانگ حق" است.
بر اساس آنچه که در سنت عرفانی «زبان در مقام تحلیل» نامیده می‌شود، مولوی خلافِ بسیاری از متفکران مسلمان دربارة زبان رویکردی صرفاً ظاهری و مبتنی بر قرارداد اتخاذ نمی‌کند، زیرا چنین تفسیری بیرون از عرصة آرا و اندیشه‌هایی است که او پیرامون زبان به دست می‌دهد.
این مقاله می‌کوشد با نگاهی تازه، فلسفه زبان و مسائل پیرامون آن را از منظر عرفانی در قالب طرح بسیاری از پرسش‌ها بحث و بررسی کند.

کلیدواژه‌ها

زبان؛ الفاظ؛ معانی؛ رویکرد فلسفی؛ مثنوی مولوی