شرح غزلی از حافظ

ادبیات عرفانی و اسطوره شناختی

مقاله 5، دوره 7، شماره 22، فروردین 1390، صفحه 91-111   

نویسنده

نصرت االله فروهر

استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی ـ واحد تهران جنوب

چکیده

این نوشته به بهانة شرح غزلی از غزل های شاعر بلندآوازه و ستار ة پرنور و درخشان آسمان
ادب ایران خواجه حافظ شیرازی فراهم شد و حاصل مطالعه سالیانی دراز است . شاعر یک
لاقبای قلندر در این غزل با ژرف اندیشی با خویشتن خویش از آفرینش رازناک هستی
سخن گفته و در خلوت تنهایی و انزوای خود آشکارا حجاب های مادی را کنار زده و در سیر
صعودی سلوک به اسراری پی برده و در قالب استعارات، غزل خود را پرداخته است.
این غزل از غزل های عرفانی محض خواجه است که به مفهوم آفرینش هستی در ازل اشاره
نموده و مشکل آفرنیش را به رشتة عبارت ریخته و با مهارت و استادی ، انسان را مظهر و
جلوه گاه نور ذات حق و نمایندة هستی مطلق معرفی کرده است.

کلیدواژه‌ها

کشف و شهود؛ اعیان ثابته؛ آیندة ظلمت؛ تجلّی؛ فنای در حق (فناء فی الله)

مراجع