سیمای امام علی(ع) در مثنوی معنوی

ادبیات عرفانی و اسطوره شناختی

مقاله 6، دوره 2، شماره 3، تیر 1385، صفحه 116-137   

نویسنده

رقیه نیساری تبریزی

عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی ـ واحد ابهر

چکیده

در عمق افکار و عقاید مولوی و گفته‌های او در مثنوی، نوعی ارادت و محبت به امیرمؤمنان علی(ع) و خاندان پیغمبر اکرم(ص) وجود دارد. آراستن سخن به گوهرهای گنجینة کلام مولا و نقل و اخذ تعداد قابل‌ملاحظه‌ای از اقوال آن امام، صرفاً برای استناد و استشهاد و یا به قصد نشان دادن علم و فضل نیست، بلکه این همه تعظیم و تمجید، در قالب حکایات و ذکر اقوال، بیانگر تولی و محبت بسیار این شاعر به مولا و حاکی از افق گستردة اندیشه تابناک و عمق و گسترة نظر و وسعت دید و رشد و کمال روحی مولاناست.
این نوشته تبیین دیدگاه مولانا در مورد امیر مؤمنان و بازنمایی جلوه‌هایی از کلام آن امام است که آشکارا و یا به تلمیح و اشاره در مثنوی آمده و سبب جاودانگی اندیشه‌های بلند این شاعر گردیده است.

کلیدواژه‌ها

امیر مؤمنان علی(ع)؛ نهج‌البلاغه؛ مثنوی معنوی؛ تعظیم و تمجید؛ تولی

مراجع