تاثیر آموزش هنرهای تجسمی و حرکات ریتمیک بر کاهش نشانگان اختلال هماهنگی رشدی

فصلنامه تحقیقات روانشناختی

مقاله 1، دوره 4، شماره 16، دی 1391، صفحه 1-27   

نویسندگان

فائقه فتاح¹؛ مهناز استکی²؛ حسن عشایری³

¹کارشناس ارشد روان شناسی کودکان استثنایی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی

²- استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی

³استاد دانشگاه علوم توانبخشی تهران

چکیده

پژوهش حاضر که گامی در جهت کاهش نشانگان اختلال هماهنگی رشدی محسوب می شود به روش آزمایشی و در جامعه آماری کودکان خام حرکت زیر 14 سال کلینیک های توان بخشی شهر تهران و در نمونه ای به حجم 30 نفر که به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند، روش پژوهش با استفاده از طرح آزمایشی پیش آزمون و پس آزمون سه گروهی طراحی و اجرا شده است. نمونه مورد بررسی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند و پس از دریافت پیش آزمون و آموزش حرکات ریتمیک و هنرهای تجسمی، نسبت به دریافت پس آزمون اقدام شد. جهت سنجش متغیرها نیز از دو ابزار استاندارد ادراک دیداری فراستیک و حرکتی اوزرتسکی استفاده شد و داده ها با روش کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته های پژوهش حاکی است که : 1) حرکات ریتمیک (تئاتر موزیکال ) در کاهش نشانگان اختلال هماهنگی چشم و دست، اختلال هماهنگی رشدی، اختلال هماهنگی حرکات ریز و درشت تاثیر معناداری داشته است. 2) سفالگری در کاهش نشانگان اختلال هماهنگی چشم و دست، اختلال هماهنگی رشدی، اختلال حرکات ریز و درشت تاثیر معناداری داشته است. 3) هنرهای تجسمی (سفال گری) و حرکات ریتمیک( تئاتر موزیکال ) تاثیر مشابهی بر کاهش نشانگان اختلال هماهنگی رشدی و کاهش نشانگان اختلال هماهنگی چشم و دست داشته اند. 4) تاثیر هنرهای تجسمی (سفال گری) بر حرکات ریز بیشتر بوده است. 5) تاثیر حرکات ریتمیک ( تئاتر موزیکال ) بر حرکات درشت بیشتر بوده است

کلیدواژه‌ها

اختلال هماهنگی رشدی؛ سفالگری؛ حرکات ریتمیک؛ عقب ماندگی ذهنی؛ تئاتر موزیکال