استفاده از گیاهان مقاوم به خشکی و سطوح آبگیرباران جهت منظر سازی جاده ها و بزرگراهها مطالعه جاده بندرعباس – میناب استان هرمزگان

فصلنامه جغـرافیا

مقاله 2، دوره 3، شماره 10، تیر 1388، صفحه 1-13   

نویسندگان

تورج اسدی¹؛ مریم وراوی پور²؛ محمود مشعل²

¹عضوهیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد بندرعباس

²عضوهیات علمی گروه مهندسی آبیاری و زهکشی، پردیس ابوریحان، دانشگاه تهران

چکیده

با توجه به اینکه استان هرمزگان در اقلیم خشک ونیمه خشک قرار گرفته طراحی فضای سبز با استفاده از سطوح آبگیر باران در مسیر جاده های استان بویژه مسیر بندرعباس – میناب بدلیل پرتردد بودن این جاده و گسترش فضای سبز به منظور جلوگیری از آلودگی هوا و جلوگیری از خستگی رانندگان و ایجاد تصادف، با گیاهان بومی مقاوم به خشکی جهت صرفه جویی در آب یک امر حیاتی محسوب می شود که لازم است در کلیه طرح های عمرانی مد نظر قرار گیرد. در طراحی اینگونه مناطق اصولاً از گیاهانی استفاده می شود که قادرند با ظرفیت های محیط به زندگی خود ادامه دهند. مراجعه به طبیعت و استفاده از ذخائر ژنتیکی آن می تواند پاسخ در خور و مناسبی به این مشکل باشد. زیرا طبیعت در رهگذر تحولات خود گیاهانی را به ما معرفی می نماید که شرایط زیستی خود را از جمله مقاومت به شرایط خشکی تطبیق داده است. در این مقاله تعداد 28 گونه گیاهی با توجه به گرما و خشکی هوا ، شوری و قلیائیت خاک ، پایین بودن ظرفیت نگهداری آب ، نامناسب بودن بافت خاک و فرسایش پذیری خاک در طول مسیر جاده بندرعباس – میناب با منظور نمودن دو معیار مقاوم به خشکی و دارا بودن منظر در فصول مختلف شناسایی و معرفی گردید. این گیاهان برای دوام خود احتیاج به آبیاری ندارند و با داشتن اندام ویژه از هدر رفتن آب جلوگیری می نمایند .

کلیدواژه‌ها

سطوح آبگیر؛ منظر سازی؛ مقاوم به خشکی؛ بندرعباس - میناب