بازارهای ایرانی تجسم اندیشه های پایدار

فصلنامه جغـرافیا

مقاله 8، دوره 3، شماره 10، تیر 1388، صفحه 114-132   

نویسندگان

آزیتا رجبی¹؛ افشین سفاهن²

¹استادیار دانشگاه آزاد اسلامی – واحد تهران مرکزی

²دانشجوی دکتری رشته جغرافیا و برنامه ریزی شهری _ دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات

چکیده

بازار واژه ای پارسی است که اززبان پارسی که متعلق به ایرانیان دو هزار و پانصد سال قبل است باقی مانده و از این زبان وارد فرهنگ زبانی سایر ملت های دنیا شده و معادل محل تبادلات تجاری به نوعی مارکتینگ با اسلوب و ملاحظات معمارانه ای است که در کشورایران به دلیل سابقه ی د یرینه ی تجارت شکل گرفته و به میراثی با ارزش از تمدن ایرانی-اسلامی تبدیل شده است و با نقش آفرینی های متعددو ملحم از باور های ایدئولوژیکی اسلامی و معماری متعالی ایرانی به صورت الگویی از طراحی فضا های تجاری-اسلامی با اجزا و عناصر منحصر محل تبادلات اقتصادی و اجتماعی وفرهنگی و...در شهر های ایرانی و بسیاری از کشورهای اسلامی غرب آسیاوشمال آفریقاعرض اندام می نماید. که با ملاحظات پایداری در ساختاروعملکرد به عنوان نمادی از ارزش های جامعه ،مرکزیت اقتصادی را به عهده داشته و تجلی معماری پایدار و اسلوبی متعالی و عرفانی می باشد.

کلیدواژه‌ها

بازار سنتی؛ اشکال بازار؛ معماری ایرانی