رابطه تاب‌آوری و خودپنداشت با خودکارآمدی معلولان جسمی دختر: نقش واسطه‌ای خلاقیت

روانشناسی تحولی: روانشناسان ایرانی

مقاله 8، دوره 9، شماره 35، فروردین 1392، صفحه 307-315   

نویسندگان

ملیحه گیلک¹؛ علی زاده محمدی²؛ فریبرز باقری³

¹کارشناس ارشد روانشناسی عمومی

²استادیار دانشگاه شهید بهشتی

³استادیار دانشگاه ازاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات

چکیده

پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش پیش¬بینی¬کنندگی تاب‌آوری و خودپنداشت با میانجی¬گری خلاقیت بر میزان خودکارآمدی معلولان جسمی دختر 15 سال به بالای شهرستان گرگان در سال 1390 انجام شد. 71 نفر به مقیاس تاب‌آوری کانر- دیویدسون (2003)، آزمون خودپنداشت راجرز (1951)، پرسشنامه خلاقیت عابدی (1371) و مقیاس خودکارآمدی عمومی شرر (1982) پاسخ دادند. نتایج مدل¬یابی معادلات ساختاری نشان دادند که اثر غیر¬مستقیم تاب‌آوری و خودپنداشت با میانجی¬گری خلاقیت در بعد سیالی و ابتکار معنا¬دار و اثر تاب‌آوری بر خودکارآمدی از طریق خلاقیت در بعد انعطاف‌پذیری معنا¬دار نیست. همچنین اثر خودپنداشت بر خودکارآمدی به واسطه خلاقیت در بعد انعطاف‌پذیری معنا¬دار و اثر تاب‌آوری و خودپنداشت بر خودکارآمدی به واسطه خلاقیت در بعد بسط، ¬معنادار به دست نیامد. بنابراین، می‌توان نتیجه گرفت که ابعاد سیالی و ابتکار، میانجی رابطه تاب‌آوری و خودکارآمدی و ابعاد سیالــی، ابتکار و انعطاف‎پذیری، میانجی رابطه خودپنداشت با خودکارآمدی هستند.

کلیدواژه‌ها

تاب‌آوری؛ خودپنداشت؛ خلاقیت؛ خودکارآمدی؛ معلولان جسمی