گروه درمانگری شناختی-هستی نگر و شناخت درمانگری آموزش محور در بیماران مبتلا به سرطان سینه

روانشناسی تحولی: روانشناسان ایرانی

مقاله 2، دوره 6، شماره 23، فروردین 1389، صفحه 201-213   

نویسندگان

بهمن بهمنی¹؛ احمد اعتمادی²؛ عبداله شفیع آبادی³؛ علی دلاور³؛ علی قنبری مطلق⁴

¹دانشجوی دکترا دانشگاه علامه طباطبایی

²دانشیار دانشگاه علامه طباطبایی

³استاد دانشگاه علامه طباطبایی

⁴استادیار دانشگاه علوم پزشکی دانشگاه شهید بهشتی

چکیده

این پژوهش با هدف مقایسه دو روش مداخله شناخت درمانگری آموزش محور (فری، 1999) و گروه درمانگری شناختی‌‌ـ‌‌هستی‌‌نگر (کی‌سان و دیگران، 1997) در بهبود مشـکلات روانی زنان افسرده مبتلا به سرطان سینه اجرا شد. چهل زن (20 تا 65 ساله) افسرده مبتلا به سرطان سینه به دو گـروه آزمایشی و یک گروه گواه تقسیم شدند. گروه نمونه سابقه بیماری روان‌پزشکی قبل از ابتلا به سرطان نداشتند و در زمان اجرای پژوهش میانگین نمره افسردگی آنها براساس آزمون افسردگی تجدیدنظر شده بک (بک، استیر و براون، 1996) از متوسط بالاتر بود. هر سه گروه به پرسشنامه‌های افسردگی تجدیدنظر شده بک (1996)، امید (میلر و پاورز، 1988)، حرمت خود (پوپ و مک‌هیل، 1988) و کیفیت زندگی (آرنسون و دیگران، 1993) قبل و بعد از اجرای درمانگری که در قالب 12 جلسه 90 دقیقه‌ای به صورت هفتگی اجرا شد، پاسخ دادند. نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان دادند که میانگین افسردگی در گروه درمانگری شناختی‌ـ‌‌هستی‌نگر کمتر و میانگین امیدواری آنها به گونه معناداری بیشتر از میانگین گروه شناخت درمانگری آموزش محور بود. بین میانگینهای حرمت خود و کیفیت زندگی در دو گروه درمانگری تفاوت معنادار به دست نیامد. میانگین هر چهار متغیر در دو گروه آزمایشی تفاوت معنادار با گروه گواه داشت. نتایج براساس نظریه‌های زیربنایی دو روش درمانگری و طرح مداخله مورد بحث قرار گرفت.

کلیدواژه‌ها

گروه درمانگری شناختی‌ـ‌‌هستی‌نگر؛ شناخت‌درمانگری آموزش محور؛ سرطان سینه؛ افسردگی؛ امید؛ حرمت خود