کاربرد حروف در یکی از گویش های محلی استان اصفهان (گویش نیسیان)

فصلنامۀ ادبیات و زبان های محلی ایران زمین

مقاله 8، دوره 1، شماره 1، آذر 1390، صفحه 201-218   

نوع مقاله: مقالۀ پژوهشی

نویسنده

زهره نجفی

استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان

چکیده

یکی از بخش های گویش شناسی بررسی ویژگی های نحوی یک گویش است و در میان
مباحث نحوی، مبحث حروف، همسانی بیشتری در گویش های مختلف دارد زیرا حروف
گروه بسته ی دستوری به شمار می رود. با این حای می توان گویش هایی را یافت که این
مبحث در آن تفاوت های چشمگیری با گویش های دیگر دارد. یکی از این گویش ها،
گویش یکی از روستاهای استان اصفهان، به نام نیسیان، است که با وجود همجواری با
روستاهای دیگر کاربرد حروف در آن منحصر به فرد است.
در این پژوهش کوشش شده است مبحث حروف در این گویش و تفاوت های
چشمگیر آن با فارسی مدیار بررسی گردد. به این منظور ابتدا حروفی که کاربرد متفاوتی با
زبان فارسی دارند مشخص و سپس نوع کاربرد و مدانی گوناگون آن در جمله با ذکرشواهد
بیان گردید.

کلیدواژه‌ها

گویش؛ گویش های اصفهان؛ گویش نیسیان؛ حروف

مراجع

1. ابوالقاسمی، محسن(1375)، دستور تاریخی زبان فارسی، تهران، سمت.
2. الماسی کوپایی، علی اصغر(1374)، گویش کوهپایه، پایان نامه کارشناسی ارشد.
3. پاپلی یزدی، محمدحسین(1367)، فرهنگ آبادیها و مکان‌های مذهبی، آستان قدس رضوی، مشهد.
4. جامع نایینی، محمدتقی( 1383)، ویژگی های زبان محلی نایین، مهرقائم، اصفهان.
5. خانلری، پرویز( 1372)، دستور تاریخی زبان فارسی، به کوشش عفت مستشارنیا، توس، تهران.
6. خطیب رهبر، خلیل(1372)، دستور زبان فارسی کتاب حروف اضافه و ربط، مهتاب، تهران.
7. خیامپور، عبدالرسول(1389)، دستور زبان فارسی، ستوده، تبریز.
8. سازمان جغرافیایی کشور، فرهنگ  جغرافیایی کشور، تهران، بی تا.
9. شفایی، احمد، دستور علمی زبان فارسی.
10. شیری، علی اکبر(1386)، درآمدی بر گویش شناسی، مازیار، تهران.
11. فرشیدورد، خسرو، 1384، فعل و گروه فعلی، سخن، تهران
12. کلباسی (1370)، ایران، فارسی اصفهانی، تهران.
13. مشکوه الدینی، مهدی (1381) دستور زبان فارسی بر پایه نظریه‌ی گشتاری، دانشگاه فردوسی، مشهد.
14. همایونفرخ، عبدالرحیم(1364)، دستور جامع زبان فارسی، علمی، تهران.