بررسی شروه خوانی و شروه سرایی به گویش لری در شهرستان کهگیلویه

فصلنامۀ ادبیات و زبان های محلی ایران زمین

مقاله 6، دوره 4، شماره 1، اسفند 1393، صفحه 155-180   

نوع مقاله: مقالۀ پژوهشی

نویسندگان

محمد حسین کرمی^{* 1}؛ سید برزو جمالیان زاده²

¹استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیراز

²دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیراز

چکیده

واژه شروه را آواز، آهنگ و بانگ معرفی کرده اند. در کهگیلویه، شروه (داغ نامه، مرثیه و سوگ سرایی) محزون ترین آوازی است که در سوگ، با آوایی سنگین و ممتد، به وسیله زنان شروه گو و گاه مردان مرثیه سرا خوانده می شود. مفاهیم شروه ها به همراه صدا و لحن مطبوع آن، شنونده عزادار را طوری مسحور و متأثر می کند که با پدیده ی مرگ سازگاری بیشتری نشان می دهد. برای اجرای این آواز، صدایی قوی، رسا و گیرا لازم است. معمولا زنان سررود خوان، خود شروه گوهای بسیار خوبی می باشند و شروه محصول طبع ایشان است.

مراجع

1- پناهی سمنانی، محمد احمد، 1379، دوبیتی های بومی سرایان ایران، سروش، تهران، چاپ اول.

2- حمیدی، سید جعفر، 1375، آینه شروه سرایی، ققنوس، تهران، چاپ اول.

3- رستگار فسایی، منصور، 1380، انواع شعر فارسی، نوید، شیراز، چاپ دوم.

4-سیف زاده، سید محمد، 1377، پیشینه تاریخی موسیقی لرستات، افلاک، خرم اباد، چاپ اول.

5- شریفیان، محسن، 1389، موسیقی بوشهر در عصر باستان، آینه کتاب، تهران، چاپ اول.

6- فردوسی، ابوالقاسم، 1374، شاهنامه، سعید حمیدیان، داد، تهران، چاپ دوم

7- میرنیا، علی، 1369 فرهنگ مردم، پارسا، تهران، چاپ اول.

8-همایونی، صادق، 1348، یک هزار و چهارصد ترانه محلی فارس، کانون تربیت شیراز، شیراز، چاپ اول.