رفتار نحوی نقش نماها در زبان تبری

فصلنامۀ ادبیات و زبان های محلی ایران زمین

مقاله 4، دوره 5، شماره 1، خرداد 1394، صفحه 62-79   

نوع مقاله: مقالۀ پژوهشی

نویسندگان

غفار علی عسکری^{* 1}؛ محمود طاووسی²

¹دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن

²استاد دانشگاه آزاد سالامی واحد رودهن

چکیده

در این نوشتار جایگاه و عملکرد بعضی از «نقش‌نما»ها یا «نشانه‌های نحوی» که بیانگر نقشِ واژه در عبارتند در زبان تبری، بحث و بررسی شده است. در زبان تبری، حرف‌های اضافه برخلاف گویش معیار فارسی، پس‌واژۀ متمم‌‌سازند و گاه معانی مختلفی دارند. ترکیب‌های وصفی و اضافی برخلاف زبان فارسی معیار که «هستۀ آغازین» است، در زبان تبری «هستۀ پایانی» است. همچنین رفتار نحویِ «را» اگرچه در فارسی امروز نشانۀ مفعولی است، در زبان تبری نقش‌های دیگری را نیز داراست. این نوشتار می‌کوشد با نگرش به تحوّل تاریخی، رفتار نقش‌نما‌های زبان تبری را در مقایسه با زبان فارسی بررسی کند

کلیدواژه‌ها

زبان تبری؛ نحو؛ نقش‌نماها

مراجع

۱. ابوالقاسمی، محسن، ۱۳۷۵، دستور تاریخی زبان فارسی، تهران: سمت.

۲. باقری، مهری، ۱۳۸۸، تاریخ زبان فارسی، تهران: قطره.

۳. پنج استاد، ۱۳۷۱، دستور زبان فارسی، تهران: واژه.

۴. دبیرمقدم، محمد، ۱۳۶۹، مجلۀ زبان‌شناسی، س۷، ش۱، تهران: مرکز نشر دانشگاهی.

۵. کولاییان، ۱۳۹۱، نگاهی نو به تاریخ مازنداران باستان، رشت: گیلکان.

۶. نجفی، ابوالحسن، ۱۳۸۷، مبانی زبان‌شناسی، تهران: نیلوفر.

۷. وحیدیان کامیار، تقی و غلامرضا عمرانی، ۱۳۷۹، دستور زبان فارسی1، تهران: سمت.