منابع تاریخ نگاری ایران دردوران تیموریان

پژوهش نامه تاریخ

مقاله 5، دوره 8، شماره 30، اردیبهشت 1392، صفحه 1-30   

نوع مقاله: پژوهشی

نویسنده

شهرزاد ساسانپور

استادیارگروه تاریخ دانشگاه آزاد اسلامی، واحد شبستر

چکیده

یکی از مسائل بسیارمهم درهر بخش از تاریخ، منابع مختلفی است که در تاریخ­نگاری هر دوره مورد استفاده قرار می­گیرند و یا به نوبه خود از منابع تاریخ­نگاری آن دوران محسوب می­شوند. در دوران سلجوقیان حاکمیت «اندیشه ایرانشهری» برذهن مورخان ایرانی، اولین تحول را در اندیشه آنان به جای گذارد. در دوران  حکومت مغول- ایلخانی، مورخان به نگارش تواریخ جهانی پرداختند و دومین تحول مهم در اندیشة این قشر ایجاد گردید. پس از تشکیل حکومت تیموریان، مورخان این دوران سنت­های تاریخی نگاری ایرانی را به ارث بردند، با این وجود تاریخ نگاری در این دوران با اینکه از ویژگی­های خاصی نیز برخوردار بود، سه مرحله را پشت سرگذاشت: دوران تیمور، شاهرخ و سلطان حسین بایقرا.
در مقاله حاضربا توجه به این مراحل سه­گانه صرفا «منابع تاریخ­نگاری ایران در دوران تیموریان» مورد بررسی قرارگرفته است و محور کلیدی آن بررسی اجمالی منابع مختلف تاریخ­نگاری در دوران موردنظر و نیز دریافت گرایش­های متفاوت نویسندگان و مورخان این دوران درنگارش مطالب است. بدین منظور تلاش گردیده تا با استفاده از منابع تاریخی و مطالعات نوین مربوط به این دوره و با توجه به روش تحلیلی- تاریخی  به گردآوری وتدوین مطالب پرداخته شود.

کلیدواژه‌ها

دوران تیموریان؛ تاریخ نگاری؛ منابع تاریخی؛ منابع ادبی؛ منابع جغرافیایی؛ سفرنامهها