پهنه بندی نواحی مناسب آسایش بیوکلیماتیک انسانی در کوهستان‎های گیلان

مطالعات برنامه ریزی سکونتگاه های انسانی

مقاله 5، دوره 5، شماره 11، شهریور 1389، صفحه 62-74   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسنده

بهمن رمضانی^*

دانشیار گروه جغرافیای طبیعی دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت

چکیده

اکوتوریسم کوهستانی یکی از جنبه های مهم گردشگری طبیعت‎گرا است که می‎تواند نقش حفاظت از محیط طبیعی و هم چنین تفریح، تفرج و گذراندن اوقات فراغت را داشته باشد. شناخت نواحی مطلوب آسایش زیست اقلیمی از نظر مکانی و زمانی می­تواند در برنامه‎ریزی مطلوب و به حداقل رساندن آلودگی محیطی، نقش فراوانی داشته باشد. جهت شناخت نواحی مطلوب آسایش زیست اقلیمی؛ پارامترهایی نظیر درجه حرارت، رطوبت نسبی، ساعات و تعداد روزهای آفتابی، شیب زمین و میزان آب موجود در نظر گرفته می­شود. روش کار در این تحقیق ترکیبی و به صورت تحلیلی- کاربردی به همراه عملیات میدانی و استفاده از نرم افزار سیستم اطلاعات جغرافیایی است و هدف آن شناخت و ارائه نقشه محدوده های مطلوب آسایش زیست اقلیمی (مکانی و زمانی) در نواحی کوهستانی استان گیلان است.
نتایج تحقیق و نقشه‎های ارائه شده نشان داد که با توجه به مورفولوژی کوهستانی، فروردین ماه دارای بیشترین محدوده آسایش و ماه مرداد و شهریور دارای کمترین محدوده آسایش می باشد. نواحی تالش در دره ناورود(الماس)، آستاراچای(حیران)، حوالی درفک (رودبار) و غرب سماموس (رودسر ) دارای حداکثر مساحت آسایش زیست اقلیمی انسانی اکوتوریسم کوهستانی می­باشد. با توجه به اینکه این تحقیق از دیدگاه اکوتوریسم آسایش زیست اقلیمی تهیه شده، نتایج این تحقیق می‎تواند مقدمه‎ای بر مدیریت مطلوب نواحی کوهستانی باشد و همچنین می‎تواند با تحقیقات مشابه دیگر به برنامه‎ریزی مدیریت یکپارچه مناطق کوهستانی کمک کند تا بدینوسیله از هزینه‎های تکراری نیز جلوگیری گردد.

کلیدواژه‌ها

آسایش زیست اقلیمی؛ اکوتوریسم؛ گردشگری کوهستانی؛ مدیریت یکپارچه مناطق کوهستانی