تأثیر عامل فاصله از مرکز بر میزان توسعه یافتگی شهرستان های استان خوزستان

آمایش محیط

مقاله 1، دوره 9، شماره 32، خرداد 1395، صفحه 1-22   

نوع مقاله: پژوهشی

نویسندگان

سعید ملکی¹؛ رضا احمدی^{* 2}

¹(دانشیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه شهید چمران اهواز)

²(دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه یزد)

چکیده

از فردای جنگ جهانی دوم تا کنون در زمینه توسعه منطقه ای نظریه های مختلفی طرح و اجرا شده اند، اما هیچ نظریه ای تأثیرگذارتر از نظریه قطب رشد به خصوص در کشورهای در حال توسعه نبوده است. نظریه قطب رشد از دهه 1960 به بعد در بیش تر کشورهای در حال توسعه از جمله ایران به عنوان استراتژی اصلی در راه رسیدن به توسعه انتخاب شد. از جمله مناطقی که در آن سیاست قطب رشد به کار گرفته شد، استان خوزستان به مرکزیت اهواز بود. در دوره های قبل و بعد از انقلاب به اشکال گوناگون اهواز به عنوان قطب رشد و توسعه در استان به کار گرفته شد. با توجه به اهمیت موضوع، در این مقاله به بررسی تأثیر عامل فاصله از مرکز بر سطح توسعه یافتگی شهرستان های استان خوزستان پرداخته می شود. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و از لحاظ روش بررسی توصیفی- تحلیلی می‌باشد. شیوه جمع­آوری اطلاعات کتابخآن های می‌باشد؛ و در آن از آثار کتابخآن های، سالنامه‌های آماری و بانک‌های اطلاعاتی، مختلف استفاده‌شده است. نتایج تحقیق نشان می‌دهد شهرستان اهواز به عنوان مرکز استان خوزستان با تمرکز امکانات و خدمات مختلف در خود، در سطح اول توسعه‌یافتگی استان قرار دارد. توزیع فضایی توسعه در شهرستآن های استان خوزستان نیز با عامل فاصله از مرکز در ارتباط می‌باشد و شهرستآن هایی توسعه بیش­تری یافته‌اند که فاصله بیش تری از مرکز استان یعنی اهواز دارند.

کلیدواژه‌ها

توسعه؛ قطب رشد؛ فاصله از مرکز؛ استان خوزستان