مطالعه گذشته نگر میزان موفقیت آرتروپلاستی مفصل لگنی- رانی در سگ

پژوهش های بالینی دامپزشکی

مقاله 1، دوره 1، شماره 2، فروردین 1389، صفحه 81-87   

نویسندگان

حمیدرضا فتاحیان^{* 1}؛ فرخ رضا کبیر²؛ حسام الدین اکبرین³؛ محمد نصراله زاده ماسوله²؛ نیما وزیر⁴؛ بیتا وزیر⁵

¹گروه جراحی دانشکده علوم تخصصی دامپزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

²گروه رادیولوژی دانشکده علوم تخصصی دامپزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

³بخش اپیدمیولوژی و زئونوز، گروه بهداشت مواد غذایی، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه تهران

⁴گروه آناتومی، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه تهران

⁵گروه فیزیولوژی و فارماکولوژی، دانشکده علوم تخصصی دامپزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

چکیده

عدم کارآیی مفصل لگنی- رانی (از دست دادن عملکرد بعنوان مفصل در انتقال نیرو) متعاقب عوامل مادرزادی و ضربه اتفاق می افتد. شدت علائم درمانگاهی،
بستگی به شدت بیماری مفصل و تغییرات دژنراتیو مرتبط دارد. هدف از این مطالعه تعیین و مقایسه دامنه موفقیت آرتروپلاستی مفصل لگنی- رانی در نژادهای
کوچک و بزرگ با سن کمتر از یک سال بوده است.هشتاد و چهار قلاده سگ زیر یکسال از نژادهای کوچک و بزرگ با علائم لنگش، درد و از دست دادن
عملکرد اندام حرکتی خلفی به درمانگاه دام های کوچک ارجاع شدند. برای هر مورد، رادیوگرافی به منظور تشخیص، تایید و بررسی تغییرات در مفصل
لگنی- رانی انجام شد سپس درمان های محافظه کارانه و جراحی بر اساس شدت بیماری انجام شد و بیماران به مدت دو سال تحت نظر قرار گرفتند. نتایج
نشان می دهد که ارتباط معنی داری بین وزن و نتیجه حاصل از جراحی در بیماران با سابقه مادرزادی وجود ندارد. همچنین بین ضایعه دژاتیو مفصل و پاسخ به
درمان جراحی با سوابق مادرزادی و ضربه ای نیز ارتباطی وجود ندارد اما ارتباط معنی داری بین ضایعه دژنراتیو مفصل و نتیجه حاصل از جراحی در سگهای
بالای ده کیلوگرم وجود دارد. بنابر این در بیماران با سابقه مادرزادی، وزن عامل موثر و مداخله گر نبوده اما در گروه با سبب شناسی ضربه، وزن نقش موثر و
معنی داری را در میزان موفقیت جراحی نشان داد.

کلیدواژه‌ها

آرتروپلاستی؛ مفصل لگنی- رانی؛ ضایعه دژنراتیو مفصل؛ وزن؛ سگ