اثر کاهنده نگهداری انفرادی بر آستانه احساس درد مزمن در موش آزمایشگاهی

پژوهش های بالینی دامپزشکی

مقاله 7، دوره 1، شماره 3، تیر 1389، صفحه 201-206   

نویسندگان

محمدرضا رحیم نژاد^{* 1}؛ رامین حاجی خانی¹؛ ماریا یوجینیا آگیلار مرچن²

¹گروه علوم پایه، دانشکده دامپزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج

²گروه روانشناسی دانشگاه تربیت مدرس

چکیده

تنهایی و نگهداری انفرادی به معنی شرایطی که موجب جدا افتادن از همنوعان در انسان و حیوانات اجتماعی است یک حادثه استرس زای پر قدرت
محسوب میشود که پژوهشهای متعددی اثرات منفی آن را بر جنبه های مختلف عملکرد فیزیولوژیک بدن موجودات زندهاز جمله حیوانات آزمایشگاهی
ودامهای اهلی ومزرعه ای نشان داده است. در این مطالعه 20موش ازمایشگاهی ( 10موش نر و 10موش ماده ) به دو گروه دسته جمعی و انفرادی تقسیم
گردیده اند و به مدت 1ماه در این وضعیت نگهداری شده اند سپس میزان احساس درد مزمن آنها با روش تست فرمالین اندازه گیری شد.نتایج نشانگر
کاهش احساس درد مزمن در موشهای نگهداری شده به صورت انفرادی نسبت به موشهای گروهی در هر دو جنس بود اما در موشهای نر انفرادی میزان
کاهش احساس درد بیشتر از موشهای ماده انفرادی بود که نشانگر تاثیر پذیری احساس درد مزمن از نگهداری انفرادی و انزوای اجتماعی در حیوانات
است و به نظر می رسد جنسیت یک عامل موثر در این تاثیر پذیری باشد به گونه ای که جنس نرنسبت به آن حساسیت بیشتری نشان می دهد. برای
شناخت مکانیزم های دخیل در این فرایند مطالعات بیشتر در زمینه تغییرات نروشیمیایی ناشی از نگهداری انفرادی توصیه می گردد

کلیدواژه‌ها

نگهداری انفرادی؛ انزوای اجتماعی؛ درد؛ تست فرمالین