زبان و ساختار غزلیات میرزاطاهر وحید قزوینی

پژوهش های نقد ادبی و سبک شناسی

مقاله 4، دوره 7، شماره 26، دی 1395، صفحه 85-105   

نوع مقاله: پژوهشی

نویسنده

رقیه صدرایی

چکیده

در این مقاله بر آنیم که یکی از منظومه‌های شعری دورة صفویه متعلق به شاعر و ادیب دوره شاه عباس دوم، میرزاطاهر وحید قزوینی را مورد ارزیابی  قرار ‌دهیم تا دریابیم که شاعر در بکارگیری  ویژگی‌های زبانی و ساختاری این منظومه از چه اصولی بهره جسته است. این اثر ارزشمند که بیش از بیست هزار بیت دارد متأثر از سبک هندی است و به دلیل پیروی وحید قزوینی از شاعر هم‌عصر خود، صائب تبریزی، دارای مضامین لطیف و معتدل است. پژوهش حاضر قصد دارد تا این اثرخطی را که قدمتی چهارصدساله دارد از نیستی در گذر زمان رهایی داده و به جامعة فرهنگ و ادب معرفی کند. به این منظور با بررسی دقیق متن، این نتیجه حاصل شد که سبک این منظومه متأثر از شاعر هم عصر خود، صائب و شعرای پیش از خود به ویژه سعدی، انوری و نظامی بوده است.

کلیدواژه‌ها

وحیدقزوینی؛ ویژگی زبانی؛ ساختاری؛ سبک هندی؛ نسخه خطی

مراجع