بررسی مفاهیم مشابه با تجری در قانون مجازات اسلامی و رابطه تجری با حالت خطرناک

فقه و تاریخ تمدّن

مقاله 2، دوره 1، شماره 2، تیر 1394، صفحه 46-77   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

امیرمهدی صالحی مقدم¹؛ علی بهرامی نژاد مغوییه^{* 2}

¹دانش آموختة کارشناسی ارشد، گروه فقه و حقوق خصوصی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران

²استادیار، گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران

چکیده

این مقاله به بررسی و مقایسه تجری و مصادیق جزایی آن با موضوع حالت خطرناک درجرم‌شناسی پرداخته و ضمن بیان مفاهیم مرتبط با این واژه‌ها، رابطه این دو مفهوم را مورد بررسی قرار می‌دهد، درباره حکم تجری سه نظریه وجود دارد، یکی قول به تحریم نظر آخوند خراسانی است که معتقداست نفس جرات بر مولی حرام ومستحق مجازات است دوم، قول به عدم تحریم نظر شیخ انصاری است که عقیده دارد فقط قبح فاعلی دارد. سوم، قول به تفصیل، نظر صاحب فصول است. مهم‌ترین مصادیق متجری در مقررات حقوقی، مرتکبان جرائم ناقص مانند شروع به جرم، جرم عقیم و جرم محال هستند. از آنجا که معیار جرم‌شناسی در واکنش علیه مجرمان، میزان خطرناکی آنان است که ناظر به آینده بوده و به میزان خسارت وارد شده در گذشته توجه چندانی ندارد لذا خطر چنین افرادی را بیش از مرتکبان جرائم تام می‌داند؛ زیرا این‌گونه افراد در تحقق نیت مجرمانه خود موفق نبوده حال آنکه سوء سریرت وجرأت خود بر ارتکاب جرم را به منصه ظهور رسانده‌اند. با توجه به اینکه قانون‌گذار ایران در قوانین فعلی، واکنش علیه انواع متجری را نپذیرفته، لذا این تحقیق با الهام از دیدگاه فقها و اصولیین و طرح دیدگاه‌های جرم‌شناسی، در صدد است ضرورت واکنش مقتضی علیه متجریان دارای حالت خطرناک را اثبات نماید.

کلیدواژه‌ها

تجری؛ حالت خطرناک؛ جرم عقیم؛ جرم محال؛ شروع به جرم