تاملی در جواز خودکشی با انگیزه حفظ اسرار

فقه و تاریخ تمدّن

مقاله 4، دوره 1، شماره 1، فروردین 1394، صفحه 87-102   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

محمد جواد مظاهری طهرانی¹؛ هادی عظیمی گرکانی^{* 2}

¹دانش‌آموخته کارشناسی ارشد،گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی،واحد تهران مرکزی،دانشگاه آزاد اسلامی، تهران

²استادیار، گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی،واحد تهران مرکزی،دانشگاه آزاد اسلامی، تهران

چکیده

آموزه‌ها و تعالیم دینی از یک طرف سفارش‌های فراوانی بر واجب بودن رازداری و حفظ اسرار کرده و از جانب دیگر، تاکید فراوان بر حفظ جان و ارزشمندی حیات انسانی و حرام بودن خودکشی نموده است.
حال فرضاً، در شرایطی که فرد به اضطرار مجبور باشد بین حفظ اسرار و خودکشی یکی را انتخاب کند و راه دیگری نیز برایش وجود نداشته باشد، بدیهی است که به حکم عقل و مصلحت، باید امری را که دارای کمترین مفسده است انتخاب کند؛ بنابراین اگر برایش اثبات گردد که خودکشی مفسده بیشتری دارد، باید جانش را حفظ و اسرارش را فاش نماید و اگر یقین حاصل کند که با افشای اسرار طبقه‌بندی شده فاجعه بزرگی رخ خواهد داد و باعث شکست و از بین رفتن جان، مال و ناموس بسیاری از مسلمانان می‌شود و مهمتر از همه باعث به خطر افتادن اساس اسلام و نظام اجتماعی می‌شود (که حفظ آن بالاترین اولویت بشمار می‌رود) می‌بایست اسرارش را حفظ کند و به حکم عقل و تبعیت از مصلحت اقوی و برای جلوگیری از فاجعه بزرگتر دفع ضرر کند و به خودکشی یا خودزنی دست بزند.

کلیدواژه‌ها

خودکشی؛ صدمه به خود؛ حفظ اسرار؛ افشاگری؛ دفع ضرر