بررسی اثر داربست­های نانوالیاف کیتوسان/ پلی وینیل الکل برروی زخم­های ناشی از سوختگی در موش نر بالغ نژاد NMRI

فصلنامه زیست شناسی جانوری

مقاله 4، دوره 8، شماره 1، آبان 1394   

نویسندگان

لیلا ریاحی¹؛ نسیم حیاتی رودباری¹؛ سهیلا سلحشور کردستانی²؛ کاظم پریور²

¹گروه زیست شناسی، واحد علوم و تحقیقات تهران، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

²گروه مهندسی پزشکی، دانشگاه صنعتی امیرکبیر، تهران، ایران

چکیده

به منظور ترمیم زخم ناشی از سوختگی تحقیقات بسیاری از جمله استفاده از داربست­های زیستی به دلیل قابلیت دستیابی به ویژگی­های مطلوب انجام شده است. به دلیل خواص زیستی مناسب کیتوسان نظیرقابلیت زیست‌سازگاری و خواص ضدمیکروبی و ارتقای التیام زخم در مصارف زیستپزشکیو نیزخصوصیات زیست ­سازگاری و عدم تحریک سیستم ایمنی پلی وینیل الکل بر آن شدیم تا تاثیر داربست نانولیفی مخلوط این دو پلیمر را روی پوست آسیب­دیده در شرایط  In vivo بررسی کنیم. 30 سر موش نر نژاد NMRIبطور تصادفی در یک گروه کنترل و سه گروه تجربی (داربست کیتوسان و پلی وینیل الکل با نسبت­های 0/100 ، 20/80 ، 30/70) تقسیم گردید و با رعایت شرایط استریل و تحت بیهوشی، یک زخم به قطر 1 سانتی­متر و با ضخامت کامل پوست در پشت هر موش ایجاد شد. داربست­های نانوالیاف بدست آمده از فرایند الکتروریسی را بصورت زخم­پوش در آورده و بر روی محل سوختگی قرار داده، محل سوختگی هر روز استریل و با داربست پانسمان می­شدند پس از 21 روز مراحل بافت­شناسی مربوطه بر روی زخم صورت گرفت. کاهش معنی­دار ضخامت قطر زخم در گروه­های تجربی نسبت به گروه کنترل (001/0p) و افزایش ضخامت اپیدرم، درم و هیپودرم نسبت به گروه کنترل (05/0p) دیده شد. نتایج پاتولوژی نشان­دهنده اثربخشی بسیار مناسب داربست­های نانولیفی ترکیبی کیتوسان/پلی­وینیل الکل نسبت به گروه کنترل است. ضمن اینکه تسریع معنی­دار سرعت جمع­شدگیزخم در نمونه­های حاوی داربست نسبت به کنترل دیده شد.

کلیدواژه‌ها

کیتوسان؛ پلی وینیل الکل؛ الکتروریسی؛ داربست­های نانولیفی؛ ترمیم زخم