تاثیر هورمون­های تستوسترون و PMSGبر کشت اندام بیضه موش­های نر نابالغ نژادNMRI

فصلنامه زیست شناسی جانوری

مقاله 8، دوره 8، شماره 3، خرداد 1395، صفحه 67-74   

نویسندگان

ندا غلامی¹؛ نسیم حیاتی رودباری²؛ کاظم پریور²؛ ویدا حجتی¹

¹گروه زیست شناسی، واحد دامغان، دانشگاه آزاد اسلامی، دامغان، ایران

²گروه زیست شناسی، واحد علوم و تحقیقات تهران، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

چکیده

اسپرمسازی شامل مراحل پیچیده ودقیق تمایز سلولی درپستانداران است، که درسن بلوغ آغازشده و درطول زندگی تولیدمثلی ادامه می ­یابد که درنتیجة آن سلولهای بنیادی،تقسیم شده وحاصل تقسیمات میوزی،اسپرماتیدهای هاپلوئیدی است که دربیضه و اپی­دیدیم تغییرات اساس یروی آنها صورت گرفته تا اسپرمی باعملکرد کامل ایجادشودتمامی این مراحل همزمان به طور کامل صورت می­گیرد، بطوری که درشرایط پاتولوژیک، کوچکترین اختلال می ­تواند سبب ناباروری شود. شروع وبقای اسپرمسازیازلحاظ هورمونی توسط FSH وتستوسترونتنظیم می­ گردد.برخی محققین براین عقیده اند که تستوسترون هورمون اصلی تنظیم کننده اسپرمیوژنزدرپستانداران بوده وFSH نقش جزئی دارد.PMSGعملکردی مشابه با FSHدارد.از این رو در این طرح اثرات هورمون­های جنسیPMSG  و تستوسترون بر بافت بیضه و اثرات آن بر اسپرماتوژنز مورد بررسی قرار گرفته است. آزمایشات in vitroدر سه گروه مختلف شامل کنترل و دوگروه تجربی بر روی موش­های نر نابالغ نژاد NMRIانجام شد و مدت زمان انجام کشت اندام 4 هفته در نظر گرفته شد. پس از گذشت این زمان انجام مطالعات بافت شناسی و میکروسکوپی صورت گرفت. نتایج حاکی از افزایش معنی دار در تعداد سلولهای اسپرماتوسیت، اسپرماتید، اسپرم در گروه تجربی 2 و کاهش اسپرماتوگونی Aو سلول های سرتولی می باشد. این نتایج نشان می‌دهند که کشت بافت بیضه‌، مدل تجربی مفیدی برای مطالعه مکانیسم‌های تنظیمی تکثیر سلولی اسپرماتوگونی، میتواند باشد.

کلیدواژه‌ها

اسپرماتوژنز؛ بافت بیضه؛ تستوسترون؛ PMSG