تأثیر پراکندگی بر تجزیه‌ی میکروبی ته مانده ی برج تقطیر در خلأء در محیط کشت آبی

بیوتکنولوژی و میکروبیولوژی کاربردی

مقاله 4، دوره 1، شماره 1، زمستان 91، اسفند 1391، صفحه 27-32   

نوع مقاله: Original Article

چکیده

به دلیل افزایش نیاز به برش­های سبک نفتی، تبدیل برش­های با وزن مولکولی بالا نظیر ته پسمانده برج تقطیر در خلاء به محصولات با­ارزش توجه زیادی را به خودجلب کرده است ته مانده برج تقطیردرخلاء شامل ترکیبات با جرم مولکولی بالا هستند، که احتمالاً به دلیل حلالیت کمشان در آب و انرژی­های رزونانسی بالای ساختارهایشان، به کندی و با بازدهی کم تجزیه می­شوند. پراکندگی می­تواند به عنوان روشی برای کاهش محدودیت­های انتقال جرم با افزایش سطح تماس بین این ترکیبات ومیکروارگانیسم­ها به کاررود. در مطالع حاضر تاثیرافزایش سطح تماس ته مانده ی برج تقطیر در خلأ در محیط کشت آبی به وسیله­ی پراکندگی مکانیکی، روی رشدمیکروبی در فرمانتور حباب­دار بررسی شد. به این منظور، از یک مخلوط میکروبی بومی با قابلیت مصرف ته مانده ی برج تقطیر در خلأ به عنوان تنها منبع کربن استفاده شد.
بر اساس نتایج این تحقیق، با افزایش زمان هموژناسیون، مقدار کمتری از ته مانده ی برج تقطیر در خلأ در محیط کشت آبی حل می­شود، و اندازه­ی ذرات آن افزایش پیدا می­یابد. به منظور سنجش اثر هموژناسیون بر رشد میکروبی از اندازه گیری غلظت پروتئین در طول فرمانتاسیون استفاده شد. با توجه به نتایج حاصل، هموژناسیون تأثیر معناداری روی افزایش رشد میکروبی نداشت.

کلیدواژه‌ها

ته مانده ی برج تقطیر در خلأ؛ پراکندگی مکانیکی؛ رشد میکروبی؛ فرمانتور حبابدار

مراجع