«بررسی مراتب نور و الوان آن در آراء عرفانی»

عرفان اسلامی

مقاله 6، دوره 8، شماره 32، دی 1391   

نویسندگان

فاطمه حیدری¹؛ سهیلا زینلی²

¹دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کرج، دانشیار گروه ادبیات فارسی، کرج، ایران

²دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کرج، کارشناسی ارشد ادبیات فارسی، کرج، ایران

چکیده

مقصود سالک از طی عقبه های پر پیچ و خم سلوک، کسب معرفت و رسیدن به قرب الهی و مقام توحید است. بنابراین او پا را از عالم ماده فراتر می گذارد و در عالم دیگری سیر می کند. در هر مرتبه از مراتب سلوک به مکاشفاتی از عالم غیب دست می یابد و محبوب خود را به صورت نور یا الوان گوناگون مشاهده می کند.
عرفا معتقدند که مراد از «نور» در عرفان، خداوند سبحان است که آفریننده آسمان ها و زمین است و تمام کاینات هستی از انوار او بهره مند گشته اند.
عارفانی چون «عین القضات همدانی»، «نجم الدین کبری»، «نجم الدین رازی»، «مولوی» و «شیخ محمود شبستری» بر اساس شیوه سلوک خود تجربیات عارفانه خویش را درباره دریافت نور و رنگ های گوناگون عالم برتر از ماده بیان داشته اند. در این مقاله دیدگاه هریک از آن ها بررسی شده است.

کلیدواژه‌ها

حق تعالی؛ نور؛ ظلمت؛ الوان