«بررسی ارتباط خواب و مرگ عارفانه در مثنوی»

عرفان اسلامی

مقاله 2، دوره 9، شماره 33، دی 1392   

نویسندگان

علی اصغر حلبی¹؛ شمسی علیاری²

¹دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکزی، استاد گروه ادبیات فارسی، تهران، ایران

²دانشگاه آزاد اسلامی، واحد مهاباد، گروه ادبیات فارسی، مهاباد، ایران، دانشجوی دکتری ادبیات فارسی

چکیده

خواب، رؤیا و مرگ از پدیده‌های مرموز و پرشگفت بشری است که پیوسته ذهن انسان را به خود مشغول داشته است. اندیشمندان، عارفان، روانشناسان و... همگی تلاش کرده‌اند تا از زاویه نگاه خویش پرتوهایی به این عوالم ناشناخته افکنده، گوشه‌هایی از آن را روشن و تشریح کنند.
در اندیشه دینی خواب و مرگ هر دو مسئول انتقال روح به عالم ملکوت‌اند و از این رو شباهت بسیاری به یکدیگر دارند، با این تفاوت که در مرگ انتقال دائم روح صورت می‌گیرد و در خواب انتقال موقت.
مولوی با بهره‌‌گیری از اندیشه‌های قرآن و حدیث، علاوه بر خواب و مرگ طبیعی، انواع دیگر این دو پدیده را از منظر عرفانی مورد توجه قرار داده است. در این پژوهش تلاش شده است تا با بررسی خواب و مرگ از دیدگاه عرفانی، ارتباط این دو از نظر مولوی تشریح و تبیین گردد.

کلیدواژه‌ها

خواب؛ رویا؛ مرگ؛ عارفان؛ مثنوی مولوی