بررسی تأثیر آموزش در پویایی و تداوم عرفان اسلامی در ایران

عرفان اسلامی

مقاله 8، دوره 10، شماره 37، دی 1393   

نویسندگان

محمدرضا کرمی پور¹؛ نقی کمالی²

¹دانشگاه آزاد اسلامی، واحد زنجان، استادیار گروه علوم تربیتی، زنجان، ایران

²دانشگاه آزاد اسلامی، واحد زنجان، گروه علوم تربیتی، زنجان، ایران

چکیده

عرفان چه در مفهوم عام و چه در معنای خاص از ابتدای ظهور در ایران ابتدا به شیوه آموزش ضمنی از پیر به جوان و شیخ و مراد به شاب و مرید در مجامع عمومی و در گفتگوهای روزمره انتقال یافته و در ذهن و قلب مردم نفوذ نموده با پیدایش دین اسلام و تربیت عارفان بزرگی چون- خواجه نصیرالدین طوسی، سعدی، حکیم ابوعلی سینا، شیخ اشراق و صدرا در طول ادوار مختلف آموزش‌های رسمی به صورت مستقیم از لحاظ علمی و عملی را ترویج نموده، شاگردانی را با استفاده از مجموعه رویکردهای تربیتی رفتارگرایی، شناخت گرایی، انسان‌گرایی و اجتماعی به محیط آموزشی آورده به سلاح علم و عمل تجهیز نموده و تحویل جامعه ایرانی داده‌اند. پژوهشگران در این مقاله ضمن بررسی نظریه‌های تربیتی و کاربرد آن‌ها در عرفان در جهت آموزش و پرورش جوانان، انسان‌ها را به کسب دانش و سیر و سلوک با ابنای بشر و همنوعان خویش در کره خاکی تشویق نموده‌اند تا عرفان نظری را با استفاده از نظریه‌های تربیتی که راهنمای عمل می‌باشند به عمل تبدیل نمایند

کلیدواژه‌ها

عرفان اسلامی؛ دانش نظری؛ معرفت توحیدی