روح از نگاه عرفانی مولانا

عرفان اسلامی

مقاله 7، دوره 10، شماره 38، دی 1393   

نویسندگان

فرهاد ادریسی¹؛ نوذر جلیل پور²

¹دانشگاه آزاد اسلامی، واحد زنجان، استادیار گروه ادیان و عرفان، زنجان، ایران

²دانشگاه آزاد اسلامی، واحد زنجان، کارشناسی ارشد گروه ادیان و عرفان، زنجان، ایران

چکیده

به تعبیر مولانا روح انسان که از عالم خویش به دور افتاده و در زندان تن محبوس گشته و مانند نیدر شوق رجوع بدان عالم در این قفس ناله و شکایت آغاز کرده است وی می‌گوید آن همه زیبایی که در تن دیده می‌شود به خاطر انعکاسی است که روح در او ایجاد می‌کند وقتی روح از تن جدا می‌شود تن تباه می‌گردد و بوی گندش همه جا را فرا می‌گیرد. پس جان مجرد است و نقص ونیاز و آفت بدان راه ندارد.
روح در آغاز وجودش روحانی و پاک بوده وچون به کالبد عنصری تعلق یافته رنگ جسمانی پیدا کرده است. نفس هر لحظه رنگ عوض می‌کند وگاه نفس اماره وگاه به نام لوامه و مطمئنه و... خوانده می‌شود ولی روح لطیفه‌ای ازلی که جایگاه علوم و وحی و الهام باشد و از جنس ملائکه و جدا از جسم می‌باشد.

کلیدواژه‌ها

مولانا؛ انسان؛ قفس تن؛ محبوس (زندانی)؛ روح؛ جسم