«التزام مولانا جلال‌الدین به شریعت، طریقت و حقیقت»

عرفان اسلامی

مقاله 8، دوره 11، شماره 44، دی 1394  

نویسندگان

فاطمه حیدری¹؛ مریم کیانی²

¹دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران

²کارشناس ارشد گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران

چکیده

غالباً صوفیه، سه مقوله شریعت، طریقت و حقیقت را مقوله­ای واحد، تفکیک ناپذیرو به منزله چراغ راه تلقی کرده ومدعی بودند که طریقت، جز مجاهده در تزکیه نفس و مانع آمدن آن از تعلق خاطر به «ماسوی الله» نیست. ایشان سرآغاز ورود به مرحله حقیقت را شریعت می­دانند و طریقت و حقیقت را بدون شریعت از باب زندقه و الحاد می­شمارند. مولانا جلال­ الدین محمد بلخی عارف قرن هفتم، شریعت را بسان شمعی می­داند که بی نور آن، سلوک در طریقت و رسیدن به حقیقت امکان­پذیر نمی­ تواند بود. وی در آثار خود درباره­ی عدم مغایرت این سه مقوله و وجوب انجام و رعایت آداب و معتقدات و معاملات شریعت و طریقت و حقیقت تأکید دارد. نگارندگان در این مقاله کوشیده­ اند پس از تفکیک نظرات وی در زمینه باورداشت­های او درباره آداب شریعت و لبّ و معنای آن­ها  در مقوله طریقت و حقیقت بررسی اجمالی داشته­ باشند

کلیدواژه‌ها

مولانا؛ شریعت؛ طریقت؛ حقیقت؛ نماز