«جایگاه عَماء در مباحث وجود شناختی»

عرفان اسلامی

مقاله 10، دوره 12، شماره 44، دی 1394   

نویسنده

فاطمه عباسی

دکتری عرفان اسلامی،مدرس دانشگاه فرهنگیان،

چکیده

عماء در برگیرنده تمامی اشکال هستی است، همچون ملائک مقرب، انواع و گونه‌های افراد؛ پس این ظهور اولیه تمامی عالم را در برمی‌گیرد. بدین ترتیب عماء را می      توان وجود منبسط انگاشت که تمامی عالم را از جبروت تا ناسوت همچون یک واحدِ مشتمل و کُل‌گرا در برمی‌گیرد. عماء همچون نَفَس رحمانی حق، که وابسته و همبسته   به خود اوست،[1] در دو سطح می   تواند به کار گرفته شود: یکی به عنوان وجود منبسط یعنی یک واحد کُل            گرا که از جبروت تا ناسوت را دربردارد و دیگر اینکه در سطحی بالاتر از ملکوت یعنی به قولی احدیت و یا واحدیت. به همین دلیل است که عده‌ای آن را به احدیت و عده‌ای آن را به واحدیت نسبــت داده‌اند. البته به این دلیل است که عماء چون به ابر نازک تعبیر شده است؛ بعضی آن را مقام احدیت گفته‌اند، زیرا مقام احدیت در حجاب عزّت و سماء رفعت است؛ و بعضی آن را مقام واحدیت گفته‌اند؛ زیرا مقام  واحدیت واسطه بین سماء اطلاق و ارض تقیید است، همانطوری که ابر واسطه بین سماء و ارض است.

کلیدواژه‌ها

عَماء؛ خیال مطلق؛ حقیقت وجود؛ بُخارعام؛ نَفَس رحمانی