جلوه­ هایی از تربیت چندفرهنگی در مثنوی معنوی با محوریت نگرش عرفانی

عرفان اسلامی

مقاله 13، دوره 13، شماره 49، آذر 1395   

نویسندگان

فرهاد کاکه رش¹؛ هیرو خاتونی²

¹استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد مهاباد، گروه زبان و ادبیات فارسی

²دانش آموخته‌ دانشگاه آزاد اسلامی، دانشگاه آزاد اسلامی ارومیه، گروه علوم تربیتی

چکیده

مولوی، بزرگ‌ترین شاعر و نویسنده‌‌ عارف قرن هفتم و در تاریخ زبان و ادب فارسی، شخصیّتی دوران‌ساز و تأثیرگذار در تحوّلات ادبی فرهنگی بوده­ است. آثار مولوی، تاکنون هدف رویکردهای مختلف پژوهشی قرار گرفته است. در پژوهش حاضر، تلاش شده از منظری دیگر بر آفرینش‌‌های ادبی و فکری آثار مولوی نگریسته و جلوه‌‌های از تربیت چندفرهنگی در آن‌‌ها باز نموده شود. هدف کلی این پژوهش، بررسی جلوه­ هایی از تربیت چندفرهنگی و میزان مصداق آن در آثار مولوی بوده و جهت بازشناسی و استخراج مؤلفه­ های تربیت چندفرهنگی، به مثنوی مولوی توجه شده است. بدین منظور ابتدا مبانی نظری آموزش و پرروش چندفرهنگی مطالعه و 10 مقوله از مهم‌ترین مؤلفه­ های آن مشخص شده و، الگوهایی از مثنوی مولوی بر اساس این مؤلفه­ ها تحلیل شده‌اند. روش تحقیق در این پژوهش در اساس مطالعه‌ کتابخانه‌‌ای و تحلیل محتوا و واحد تحلیل، مضمون حکایات یا آموزه­ ها بوده است، امّا به لحاظ ماهیّت و روش در شمار تحقیقات توصیفی- تحلیلی قرار می‌‌گیرد. جامعه­ آماری آموزه­ های از مثنوی مولوی تشکیل می  -دهدنتایج نشان می ­دهد که توجه به رویکرد تربیت چندفرهنگی در مثنوی مولوی در همه مؤلفه­ های ده­گانه مذکور در این پژوهش و تربیت چندفرهنگی، نمود فراوان داشته و این مقوله­ ها به فراوانی مورد تأکید قرار گرفته است.

کلیدواژه‌ها

تربیت چندفرهنگی؛ مؤلفه­ های چندفرهنگی؛ مثنوی