وحدت و کثرت ادیان با رویکرد عرفانی در مثنوی مولوی

عرفان اسلامی

مقاله 16، دوره 15، شماره 56، شهریور 1397   

نویسنده

معصومه صادقی

استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی،دانشگاه آزاد اسلامی واحد گرمسار،گرمسار، ایران.

چکیده

پرواضح است که مولوی بلخی یکی از شگفتیهای ادبی و عرفانی است که در بسیاری از اشعار خود بر وحدت ادیان در مثنوی تأکید دارد. مولوی­پژوهی فراوان ایران و جهان گویای این است که مولانا دارای اندیشه­های بلند و فراجهانی است. او بر این باور بوده است که یکی از بزرگ­ترین بیماری­های بشریت، بیماری نفس اماره، خودخواهی­ وتکبر انسان­ها برای رسیدن به مراتب مادی ودنیایی است. این پژوهش، با روش توصیفی-تحلیلی به چگونگی تأثیر وحدت ادیان در آموزه­های مولانا همت گمارده است که شاخص اصلی این بحث عرفان اسلامی است. ­یافته­های پژوهش نشان می­دهد که مولوی در تمثیلاتی که به ویژه از ادیان می­آورد، تأویلات آزاداندیشانه­اش درپذیرش عقاید را آشکارابر زبان جاری می­سازدو گوناگونی حکایات و موضوعات، یک هدف واحد دارد، همچون جامعه متکثری که دارای وحدت و یکرنگی است وتأکید بحث بر عرفان است که در تقویت روحیه­ معنوی، عشق­ورزی و محبّت به انسان­ها دورنمایی دارد و دروحدت و اتّحاد ادیان متکثرپیوندی شگفت‌انگیزبرقرارمی‌کند و انسان را به حقیقت هستی پیوند می­دهد.

کلیدواژه‌ها

مولانا؛ اتحاد؛ ادیان؛ عرفان