پیمان آب و هوایی پاریس و کشورهای جنوب

فصلنامه مطالعات سیاسی

مقاله 7، دوره 10، شماره 39، خرداد 1397، صفحه 135-157   

نوع مقاله: پژوهشی

نویسندگان

احمد ساعی¹؛ عبدالمجید سیفی²؛ مریم خالقی نژاد^{* 3}

¹دانشیار علوم سیاسی دانشگاه تهران، تهران، ایران

²استادیار علوم سیاسی دانشگاه ایت الله العظمی بروجردی(ره)، بروجرد، ایران

³دانشجوی دکتری علوم سیاسی، باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

چکیده

درحال حاضر بیش از 500 توافقنامه ­های بین­ المللی، منطقه­ ای، دوجانبه و چند جانبه محیط زیستی وجود دارد که به طور دائمی درحال تکامل بوده و بر شمار آنها افزوده می­شود. در حوزه امنیتی مساله محیط زیست به طور قابل اجتنابی تحت تاثیر جهانی شدن و خطرات ناشی از این پیشرفت­ها است که کشورهای شمال و جنوب را در قالب عقد توافق­نامه­ ها و عهدنامه­ های مختلف به مقابله با این تهدیدات برانگیخته است. اگر چه اغاز این توافقنامه­ های زیست محیطی به اواخر قرن 19 مربوط است اما اکنون جامع­ترین انها توافقنامه آب و هوایی پاریس است. پیمان پاریس با دارا بودن مفاد چندگانه خود باعث محدود و متعهد نمودن کشورها در افزایش تکنولوژی و یا استفاده از منابع می­شود. این درحالیست که کشورهای جنوب که عضو این توافقنامه هستند لزوم اقدامی همه گانی را برای مقابله با مخاطرات زیست محیطی درک کرده­اند سوالی که باقی می­ماند آن است که  اجرایی شدن پیمان آب و هوایی پاریس چه تاثیری را بر کشورهای جنوب دارد؟ به نظر می­رسد عملی شدن این پیمان به طور بارزی تاثیراتی عمیق را در روند رشد و توسعه پایدار آنها برجای می­گذارد.

کلیدواژه‌ها

پیمان پاریس؛ اب و هوا؛ کشورهای جنوب

مراجع