ادله عقلی و نقلی تعیین ملاک مسافت شرعی در فقه امامیه

مطالعات فقهی و فلسفی

مقاله 4، دوره 8، شماره 30، تیر 1396، صفحه 35-53   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسنده

مهدی مهدوی امین^*

موسسه فقاهت، قم، ایران

چکیده

حدّ تقصیر در «نماز مسافر»، از احکامی است که معلَّل به دوشاخص شده است؛ به طوری‌که برخی روایات « مَسِیرَةُ یَوْم ٍ» و برخی دیگر «ثمانیةُ فراسخ» یا «بَریدان» را ملاک «قصر صلاة» عنوان می کنند. حال مسأله این است که کدام ملاک به عنوان ملاک اصلی و کدامیک صرفا برای تبیین و تطبیق شاخص اصلی بیان گردیده است؟ در این نوشتار با استعانت از مبانی کلامی، کلیت و شمول احکام در دین خاتم و تشریع احکام بر اساس توان نوع مردم و با اتکا بر روایات «مَسِیرَةُ یَوْم» ٍو تعلیل دسته دیگری از ادله نقلی بر اینکه علت قصر صلاة، مشقت و سختی آن می باشد؛ به این نتیجه رسیدیم که ملاک اصلی حد تقصیر صلاة از نظر شارع، پیمودن یک روز راه است که در زمان ما 850 کیلومتر می باشد.

کلیدواژه‌ها

مبانی کلامی؛ نماز مسافر؛ مسیره یوم؛ حد تقصیر؛ مشقت و سختی

مراجع