مطالعه اپی ژنتیک سرطان ریه

فصلنامه بیولوژی کاربردی

مقاله 9، دوره 8، شماره 31، آذر 1397، صفحه 85-98   

نوع مقاله: مقاله مروری

نویسندگان

شهلا محمدگنجی^{* 1}؛ ماسیمو نگرینی²؛ محمدتقی خطیبی³؛ محمود تولایی³؛ زهرا محمدی آبگرمی⁴؛ مجید پرنور⁵؛ مهسا عالمی¹؛ شهرام شفیع پور¹

¹پژوهشگاه ملی مهندسی ژنتیک و زیست فناوری، پژوهشکده بیوتکنولوژی پزشکی، تهران، ایران

²گروه پاتولوژی و انکولوژی، دانشگاه فرارا، فرارا، ایتالیا

³مرکز تحقیقات ژنتیک، دانشگاه بقیه الله عج، تهران، ایران

⁴گروه بیوشیمی بالینی، دانشکده پزشکی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران

⁵جهاد دانشگاهی واحد علوم پزشکی تهران، گروه پژوهشی ترمیم نوری

چکیده

مرگ و میر ناشی از سرطان ریه می تواند به طور قابل توجهی با تشخیص زودهنگام بیماری کاهش یابد.
با این حال، فقط حدود 15٪ از تومورهای ریه که اکثرا در مرحله پیشرفته قرار دارند، در هنگام تشخیص تعیین مکان می شوند. بقای پنج ساله برای بیماران مبتلا به مراحل ابتدایی سرطان ریه به طور چشمگیری بیش از 70% مشاهده شده است اما برای بیماران در مراحل پیشرفته کمتر از 10% است. روش تومورگرافی محاسبه شده مارپیچی (CT) برای تشخیص زود هنگام سرطان ریه استفاده می شود که دارای مثبت کاذب بالایی است و برای افزایش اختصاصیت نیاز به توسعه نشانگرهای دیگری است. بررسی هایپرمتیلاسیون پروموتر در سرطان زایی ریه می تواند ، یک رویداد اولیه باشد و نیز در تشخیص زود هنگام بیماری مفید باشد. به عنوان مثال، بررسی متیلاسیون نابجای DNA در در نمونه های خلط، bronchoalveolar aspirate/lavage و بزاق بیماران مبتلا به سرطان ریه، می تواند به شناسایی بیماری و یا توسعه بیماری کمک کند. علاوه بر آن، متیلاسیون هیستونی نابجا نیز یکی در مبتلایان به NSCLC مشاهده شده است. در این مقاله مروری، معرفی و بحث در مورد عوامل اپی ژنتیک و نقش آن ها در پیشرفت و توسعه سرطان ریه است. که می تواند راهگشایی برای تشخیص های آینده باشد.

کلیدواژه‌ها

اپی ژنتیک؛ سرطان ریه؛ NSCLC

مراجع