بهینه‌سازی پرتفوی در چارچوب مدل پتانسیل مطلوب و ریسک نامطلوبUPM-LPM

مهندسی مالی و مدیریت اوراق بهادار

مقاله 7، دوره 9، شماره 36، مهر 1397، صفحه 129-153   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

علی صالح آبادی¹؛ محسن سیار²؛ مجتبی شهریاری^{* 3}

¹مدیر عامل بانک توسعه صادرات استادیار دانشگاه امام صادق(ع)، تهران، ایران.

²کارشناس ارشد مدیریت مالی، دانشگاه امام صادق

³کارشناس ارشد مدیریت مالی، دانشگاه اصفهان، ایران. کارشناس تحلیلگر، شرکت تامین سرمایه امید، (تهران خیابان سهروردی، خیابان خرمشهر، نبش کوچه شکوه)

چکیده

در روند تکامل تئوری پرتفوی به دلیل وجود محدودیت­هایی که در مفروضات اساسی مدل بهینه سازی مارکوویتز وجود داشت، مفهوم ریسک نامطلوب و مدل میانگین-نیم­واریانس ابداع گردید که نقص مدل سنتی را برطرف کرده و وابستگی به مفروضات محدود کننده را از بین می­برد. اما این مدل نیز از نظر تئوری­های مطلوبیت اقتصادی سرمایه­گذار دچار یک نقص عمده بوده و به دلیل عدم اندازه­گیری نوسانات مثبت، مطلوبیت اقتصادی حرکات صعودی قیمت دارایی­ها را در نظر نمی­گیرد. لذا در آخرین پژوهش های بهینه سازی پرتفوی، مدل ریسک نامطلوب-پتانسیل مطلوب (Lpm-Upm) ارائه گردید که این مدل از نظر مطلوبیت دارای پشتوانه­ی تئوریک قوی نظیر تئوری چشم انداز و تئوری مطلوبیت اقتصادی ون­نیومن و مورگنشترن می­باشد.
در این پژوهش، پرتفوی بهینه مدل LPM-UPM در سطوح مختلف ریسک و پتانسیل پذیری با استفاده از داده­های شاخص­های تمامی صنایع و با بکارگیری از نرم­افزار Matlab محاسبه گردید. دوره­ی زمانی بهینه سازی از سال 1389 تا 1392 در نظر گرفته شده است و دوره­ی پس از آن (از 1392 تا 1395) روند پرتفوی بهینه شده طی مدل LPM-UPM با پرتفوی بهینه­ی مدل میانگین واریانس مقایسه خواهد شد. عملکرد پرتفوی های مزبور با استفاده از نسبت شارپ سنجیده شده و با استفاده از آماره­ی جابسون-کورکی معناداری تفاوت عملکرد دو پرتفوی آزمون خواهد شد.
نتایج پژوهش نشان می­دهد در تمام رویکردهای مختلف ریسک پذیری و در تمام نقاط مرز کارا، بطور معناداری پرتفوی Lpm-Upm عملکرد بهتری نسبت به مدل سنتی مارکوویتز دارد.

کلیدواژه‌ها

بهینه سازی پرتفوی؛ ریسک نامطلوب؛ پتانسیل مطلوب؛ تئوری مطلوبیت؛ آزمون جابسون کورکی

مراجع