معرفی و شناخت سلیمان‌نامۀ (شاهنامة سلیمانی) عارف و بررسی رویکرد تمثیلی شاعر به تاریخ

فصل نامه تحقیقات تمثیلی در زبان و ادب فارسی

مقاله 7، دوره 10، شماره 37، مهر 1397، صفحه 128-149   

نویسندگان

اسماعیل عبدی مکوند^{* 1}؛ فرزاد قائمی²

¹گروه زبان و ادبیات فارسی. دانشگاه فرهنگیان. اهواز

²استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران

چکیده

دست­نویس‌های متون کمترشناخته شدة فارسی در روشن کردن زمینه­های مختلف تاریخی، فرهنگی، ادبی کشورهای دارای سابقه تمدنی کهن، اهمیت فراوان دارند. در ژانر حماسه‌های تاریخی فارسی، دست­نویس‌های منتشرنشدة بسیاری وجود دارد که به منزلۀ گنجی گران­بها حاوی نکات بسیاری از میراث تاریخی ایران و میراث فرهنگی زبان فارسی هستند، امّا تاکنون شناسایی و معرفی نشده­اند. سلیمان‌نامه یا شاهنامه سلیمانی یا شاهنامه عارف یکی از این آثار است که «فتح­الله عارف»، شاهنامه‌چی دربار عثمانی، در سال 969 ه. ق. آن را به رشتۀ تحریر درآورده است. سلیمان­نامه اثری تاریخی از نوع وقایع­نامه­ها دربارة تاریخ سلطان سلیمان قانونی است؛ تاریخی که گرایش شاعر- مورخ به تمثیل بدان رویکرد حماسی و گاه تعلیمی بخشیده است. این مقاله پژوهشی کیفی با رویکرد تحلیلی و استنباطی است که به معرفی سلیمان­نامه و تحلیل کارکرد تمثیل در آن به عنوان یک کیفیت سبکی بارز پرداخته است.

کلیدواژه‌ها

فتح‌الله عارف؛ سلیمان‌نامه؛ تمثیل؛ دورۀ عثمانی

مراجع