نیایش و تمثیل در مثنوی‌های عطّار نیشابوری (با تکیه بر نیایش‌های منطق‌الطّیر)

فصلنامه تخصصی زبان و ادبیات فارسی

مقاله 6، دوره 13، شماره 10، تیر 1396، صفحه 107-124   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسنده

فریده داودی مقدم^*

دانشیار دانشگاه شاهد تهران

چکیده

نیایش در ادب فارسی، یکی از اساسی‌ترین مضامینی بوده است که به شکل یک سنّت فراگیر در اکثر آثار بزرگان این عرصه، حضوری چشمگیر دارد. این نیایش‌ها اغلب با حمد و ستایش خداوند آغاز می‌شود و با گفتگوهایی شورانگیز میان انسان و خدا ادامه می‌یابد و بیانگر بسیاری از تجربیات و احوال و احساسات معنوی آنها و در عین حال، نگرش‌های اجتماعی عصر پدیداری اثر می‌باشند. از جمله آثار ارزشمند ادبیّات فارسی در حوزۀ نیایش، مثنوی‌های عرفانی عطّار است که مشحون از نیایش‌های پرمغز و گرانقدر است. یکی از جلوه‌های زیبای گفتگوهای عطّار، نیایش‌های ژرف وی با خداوند در منظومۀ عالی منطق‌الطّیر است که نشانگر نگرش‌های عرفانی و اعتقادی وی و آیینه‌ایست از آرزوها و احوالات و احساسات و تجارب روحی و معنوی او که در این قالب نمود می‌یابد. از نکات قابل توجه در نیایش‌های عطّار، همراه بودن بسیاری از این نیایش‌ها با تمثیل‌های مؤثر و زیباییست که موجب باورپذیر شدن آنها گشته است. این پژوهش به بررسی نیایش‌های منطق‌الطّیر، به‌ویژه در بستر تمثیل‌های آن می‌پردازد

کلیدواژه‌ها

نیایش؛ تمثیل؛ منطق‌الطّیر؛ عطّار

مراجع