تاثیر اراده در ایجاد تعهد در حقوق ایران

تحقیقات حقوقی بین المللی

مقاله 6، دوره 12، شماره 43، فروردین 1398، صفحه 139-159   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

سپیده صحت¹؛ بابک رضاپور^{* 2}؛ رضا قیاسی³

¹دانشجوی دکتری حقوق خصوصی،گروه حقوق،واحد ارومیه،دانشگاه آزاد اسلامی،ارومیه،ایران

²استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد ارومیه، گروه حقوق،واحد ارومیه،دانشگاه آزاد اسلامی،ارومیه،ایران

³استادیار گروه حقوق، واحد ارومیه،دانشگاه آزاد اسلامی، اورمیه، ایران

چکیده

اراده به عنوان رکن سازنده عقد و ایقاعات در حقوق ایران از جایگاه بسیار مهمی برخوردار است. در قانون مدنی ما با وجود آنکه به نقش اراده در تشکیل عقد اشاره‌ای نشده اما اجزای و عناصر سازنده اراده جز لاینفک شرایط اساسی معاملات دانسته شده است. ماده 190 ق.م ایران در تبیین شرایط اساسی معاملات قصد و رضا را شرط تحقق عقود دانسته است بدون آنکه از اراده نامی ببرد. برخی از حقوقدانان اعتقاد دارند اراده در واقع همان ترکیب قصد انشاء و رضای به اجرای و انجام آن می‌باشد. به همین سبب در ماده 191 ق.م که شرط تحقق عقد را قصد انشاء دانسته شده است را بسیاری از حقوقدانان به عنوان اراده تلقی می‌نمایند. با این حال مباحث مهمی در مورد جایگاه اراده و تاثیر آن در انواع تعهدات مغفول مانده در و در حقوق ما در مورد آنها چندان به تفصیل مطالعه و پژوهش نشده است. در مورد تاثیر اراده یک طرفه در ایجاد تعهد اختلاف نظرها همچنان باقی است. تاثیر اراده در ایجاد تعهدات غیرقراردادی نیز محلی از بحث و پرسش را به خود اختصاص داده است.

کلیدواژه‌ها

اراده؛ قصد؛ رضا؛ تعهد؛ قرارداد؛ وقایع حقوقی؛ اعمال حقوقی