استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی و مدل درختی فازی برای مکانیابی بهینه فضای سبز شهر هفشجان

کاربرد سیستم اطلاعات جغرافیایی و سنجش از دور در برنامه‌ریزی

مقاله 1، دوره 10، شماره 2، شهریور 1398، صفحه 7-18   

نوع مقاله: علمی پژوهشی

نویسندگان

علی اکبر جمالی^{* 1}؛ راضیه هداوند²

¹دانشیار گروه GIS وآبخیزداری، واحد میبد،دانشگاه آزاداسلامی

²گروه سنجش از دور و سیستم اطلاعات جغرافیایی ،واحد یزد ،دانشگاه آزاد اسلامی

چکیده

تعیین سرانه فضای سبز تا حد زیادی بستگی به خصوصیات بیوکلیماتیک منطقه و شهر دارد. براساس مطالعات و بررسیهای وزارت مسکن و شهرسازی، سرانه فضاهای سبز شهری در شهرهای ایران بین 7 تا 12 مترمربع برای هر نفر برای گذران اوقات فراغت، بازی و تفریح است . امروزه معمولا تعادلی از نظر سطح فضای سبز و مناطق باز موجود بین شبکه های شهری و الگوهای طبیعی سرزمین کمتر مشاهده می‏شود . این امر ممکن است باعث مشکلات زیست محیطی جهانی خاصی مانند شکل گیری جزایر گرمایی شهری شود. در این میان فضای سبز نقش تعیین کننده ای دارد. شهر هفشجان از جمله شهرهایی است که از توزیع مناسب فضای سبز برخوردار نیست و برخی از محلات آن فاقد فضای سبز است. به منظور تعیین مکان بهینه برای ایجاد فضای سبز باید از اصولی چون «مرکزیت، سلسله مراتب و دسترسی» تبعیت کند. بعد از گردآوری داده‌های مکانی و نقشه های موجود و تشکیل پایگاه اطلاعاتی در محیط جی آی اس توابع فازی لارج و اسمال و توابع بولین هر یک از معیارها استانداردسازی شد. با وزن دهی مناسب و با روی هم گذاری این لایه‌های فازی شده، تلفیق فازی، انجام شد و مکان‌های مناسب مشخص شد. در نهایت زمین‌هایی که درجه‌ی تناسب آنها مناسب تر بوده‌اند برای ایجاد فضای سبز انتخاب شده‌اند. این مکان‌ها نزدیک به مراکز مسکونی، آموزشی، شبکه‌ی ارتباطی، هستند و از پارامترهای دیگر مانند فضای سبز موجود، فاصله‌ی زیادی دارند.

کلیدواژه‌ها

مدل‌سازی درختی فازی؛ پارک؛ سیستم اطلاعات جغرافیایی؛ مکان گزینی

مراجع