ضمانت اجرای نقض حسن نیت در آیین دادرسی مدنی ایران با مطالعه تطبیقی در اصول آیین دادرسی مدنی فراملی

تحقیقات حقوقی بین المللی

مقاله 2، دوره 12، شماره 43، فروردین 1398، صفحه 27-53   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

جواد پورکرمی¹؛ مجید غمامی^{* 2}؛ حسن محسنی²؛ مصطفی السان³

¹دانشجوی دوره دکتری حقوق خصوصی،گروه حقوق خصوصی،دانشکده حقوق و علوم سیاسی،واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی،تهران،ایران

²دانشیار گروه حقوق،دانشکده حقوق و علوم سیاسی،دانشگاه تهران،تهران،ایران

³استادیار گروه حقوق،دانشکده حقوق و علوم سیاسی،دانشگاه شهید بهشتی،تهران ،ایران

چکیده

زمانی حسن نیت می تواند خود را به عنوان یک اصل حقوقی فعال و عملی در دادرسی بیابد که دارای ضمانت اجرا باشد. مقررات اصول آیین دادرسی مدنی فراملی اصل هفدهم ضمانت اجرا را به طور مستقل به عنوان یک اصل در دادرسی مطرح کرده است. لیکن هم در این مقررات و هم در مقررات داخلی ایران، به منظور حمایت از اصل حسن نیت ضمانت اجراهایی برای نقض آن مشاهده می شود. ضمانت اجرای نقض حسن نیت می بایستی هم با تکلیف نقض شده تناسب داشته باشد و هم نشان دهنده میزان مداخله و شدت عمد نقض کننده باشد به این ترتیب و برخلاف اصول آیین دادرسی مدنی فراملی که دست قاضی برای تعیین ضمانت اجرا باز است در حقوق ایران چنین اختیاری برای قاضی وجود ندارد با این حال با بررسی جمیع مقررات آیین دادرسی مدنی تنوع ضمانت اجرای نقض حسن نیت قابل مشاهده است، از جمله علاوه بر جریمه برای نقض کننده حسن نیت، می توان به امکان توقیف و تاخیر دادرسی و نیز رد تمام یا بخشی از خواسته اشاره کرد که این ضمانت اجراها اقدام برخلاف خواسته نقض کننده حسن نیت است.

کلیدواژه‌ها

اصول دادرسی مدنی فراملی؛ نقض حسن نیت؛ ضمانت اجرا؛ توقیف و تاخیر