بررسی پوشش گیاهی به کمک داده‌های ماهواره‌ای در منطقه سیستان

مجله علمی- پژوهشی اکوفیزیولوژی گیاهی

مقاله 8، دوره 3، شماره 9، مرداد 1390، صفحه 91-104   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

حامد شفیعی^{* 1}؛ سید محمود حسینی²

¹کارشناس ارشد بیابان زدایی، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه زابل

²کارشناس ارشد بیابان زدایی و عضو باشگاه پژوهشگران جوان دانشگاه آزاد اسلامی واحد ارسنجان

چکیده

بیابان‌زایی عبارت است از تخریب سرزمین در مناطق خشک، نیمه‌خشک و نیمه مرطوب که به علت تغییرات آب و هوایی و فعالیت‌های انسان رخ می‌دهد. دشت سیستان منطقه‌ای خشک در شرق ایران است که بیابان‌زایی از معضلات اصلی این منطقه است. هدف اصلی از اجرای این تحقیق دوساله ارزیابی روند تغییرات پوشش گیاهی منطقه در دوره 1990-2006 می‌باشد. در انجام این پژوهش، از نمونه‌گیری‌های صحرایی، تصاویر ماهواره‌ای و نرم افزارهای مرتبط بهره گرفته شد. در ابتدا نمونه گیری های صحرایی به روش سیستماتیک تصادفی در 26 سایت معرف صورت گرفت که در هر سایت 9 پلات 10×10 متر برداشت شد. سپس پردازش‌های لازم بر روی تصاویر ماهواره‌ای صورت گرفت و شاخص‌های گیاهی تولید شدند. بین داده‌های پوشش زمینی و ارزش طیفی پیکسل‌های متناظر آنالیز همبستگی صورت گرفت. بهترین نتیجه همبستگی از میان 83 شاخص برآورد شده به ترتیب برای شاخصهای  WDVI،  NDVI_ab،TSAVI₂  و  MSAVI₁به دست آمد. تصاویر به دو کلاس پوشش و غیر پوشش طبقه بندی شد. سپس  دقت نقشه ها ارزیابی گردید که بالاترین دقت به میزان 27/83 درصد مربوط به نقشه حاصل از WDVI بود که بالاترین ضریب همبستگی را نیز دارا بود (89/0R²= و 01/0p<). در این نقشه‌ها، سطح پوشش گیاهی برای سال 1990 معادل 101247 هکتار به دست آمد که برای سال 2006 به 26475 هکتار کاهش یافت.
 

کلیدواژه‌ها

بیابان‌زایی؛ شاخص گیاهی؛ WDVI؛ پوشش گیاهی؛ سنجش از دور؛ سیستان