عوامل همگرا و واگرا در روابط ایران و ترکیه پس از به قدرت رسیدن حزب اسلام گرای عدالت و توسعه در ترکیه

فصلنامه علمی تحقیقات سیاسی و بین المللی

مقاله 4، دوره 3، شماره 7، شهریور 1390، صفحه 95-124   

نوع مقاله: پژوهشی

نویسندگان

جلال درخشه جلال درخشه¹؛ مجید دیوسالار²

¹([e-mail]) . دانشیار و عضو هیأت علمی گروه علوم سیاسی دانشگاه امام صادق(ع

²([e-mail]) . دانشجوی دکترای روابط بینالملل دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات اصفهان

چکیده

مقالهی حاضر، روابط ایران و ترکیه را از زمان روی کار آمدن حزب اسلامگرای عدالت و توسعه در ترکیه از سال 2002 میلادی تا سال 2009 ، مورد بررسی قرار میدهد. به همین دلیل سعی شده است تا با تأکید بر متغیرهایی از قبیل تلاش دوکشور ایران و ترکیه برای تبدیل شدن به قدرت منطقهای، نگرش دو کشور به مسائل خاورمیانه، مسألهی هستهای ایران، مسألهی کردها در روابط دو کشور، عوامل مؤثر در بسط و فصل روابط و تأثیر روابط ترکیه با آمریکا و اسرائیل و تحول در روابط ترکیه با این کشورها و تأثیر این متغیرها بر
روابط ایران و ترکیه، همکاری های اقتصادی که بخش اعظم روابط دو کشور در این حوزه متجلی است را مورد کنکاش قرار گیرد.

کلیدواژه‌ها

ایران؛ ترکیه؛ قدرت منطقهای؛ خاورمیانه؛ مسألهی هستهای؛ آمریکا؛ اسرائیل؛ مسأله ی کردها