مادر یا معشوق اُدیپی درسنت های ادبی غزل فارسی

مطالعات زبان و ادبیات غنایی

مقاله 4، دوره 3، شماره 7، مرداد 1392، صفحه 47-58   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

جبار نصیری^{* 1}؛ مریم قائدی خواه²

¹دانشجوی دکتری زبان و ادبیات حماسی دانشگاه اصفهان

²دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه سمنان

چکیده

معشوق غزل فارسی باچهره مبهم و مه‌آلود، یکی از موضوعاتی است که به سختی می‌توان نظری جامع وشامل را در باره آن بیان کرد. در این نوشتار از زاویه روانکاوی فروید به تحلیل و بررسی این مخاطب یا معشوق پرداخته می‌شود تا همزمان با آوردن نمونه‌های شعری و بیان سنت‌های غزل فارسی مطرح شود که مخاطب اصلی وبنیادی در غزل عاشقانه فارسی در واقع مادر یا شخصیتی با ویژگی‌های مادر گونه است. مادری که از دیدگاه کودک تثبیت شده در دوره دهانی رشد (یکی از مراحل رشد روانی - جنسی روانکاوی فروید) به او در غزل‌های فارسی پرداخته می‌شود. روش پژوهش در این مقاله، توصیفی – تحلیلی است که به صورت کتابخانه‌ای انجام شده است.

کلیدواژه‌ها

غزل؛ معشوق؛ روان کاوی؛ کودک؛ مادر