بررسی شیوة «واسوخت» در غزلیات سعدی

مطالعات زبان و ادبیات غنایی

مقاله 5، دوره 5، شماره 14، اردیبهشت 1394، صفحه 55-66   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسنده

عبدالرضا مدرس زاده^*

دانشیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کاشان

چکیده

بی شک عصاره سخن سعدی در غزلیات، چیزی جز نکوداشت معشوق و او را وصف کردن و به نیکی یاد کردن نیست و این ویژگی‌ها آن قدر در شعر شاعر برجسته‌اند که موضوعات دیگر از جمله رگه‌هایی از واسوخت گرایی در این غزل‌ها کمتر به چشم آمده است. مقاله حاضر کوشش می‌کند با نشان دادن نمونه‌هایی از شعر سعدی که رگه‌هایی از واسوخت گرایی از قبیل گله از معشوق و سرزنش کردن او را در بر دارد، یادآوری کند که سعدی به این بخش از روابط عاشقانه که کار به شکوه و شکایت هم می‌کشیده، توجه داشته است. با نگاهی به شعر انوری و وحشی بافقی که پیش و پس از روزگار سعدی شعر سروده‌اند، بحث واسوخت گویی سعدی را دنبال کرده‌ایم.

کلیدواژه‌ها

واسوخت؛ سعدی؛ انوری؛ وحشی بافقی