جنبش رومانتیسم و سیاست رومانتیک

فصلنامه علمی تحقیقات سیاسی و بین المللی

مقاله 1، دوره 1، شماره 3، آذر 1388، صفحه 1-19   

نوع مقاله: پژوهشی

نویسندگان

علیرضا صدرا¹؛ حبیب الله فاضلی²؛ علی علیزاده³

¹دانشیار گروه علوم سیاسی دانشگاه تهران [e-mail]

²دانشجوی د تری علوم س اسی دانشگاه تهران [e-mail]

³دانشجوی دکترای علوم سیاسی دانشگاه تهران [e-mail]

چکیده

اگر برای روشنگری عقل )و در حقیقت هوش یا شعور ابزاری یا راسیونالیسم و انتلکچوئل به جای خرد اصیل، هدایتگر و متعالی( و نهادهای منشعب از آن اصالت وجود داشت و انسان در تقابل با طبیعت قرار م ی گرفت، رومانتیسم را می توان عصیانی علیه روشنگری و فرضیات نهفته در آن دانست. یاران دانشنامه و متفکران روشنگری "عقل" را راه مطمئن به شناخت جهان و تدبیر آن م ی شناختند و سایر قوا را ناتوان م ی دانستند. در مقابل رومانتیک ها بر این باور بودند که "احساس" معتبرترین قوهی شناخت است و به اعتباری «عقل راهی را پیش می گیرد که قلب حکم کرده است این مقاله در پی آن است تا به جنبش رومانتیسم، برخی زمینههای شکلگیری آن به ویژه در آلمان بپردازد و بر آن بوده ایم که رومانتیسم در آلمان خصلتی ضد فرانسوی یافت و فرانسه به مثابه «دیگری » برای رومانتیک های آلمانی جلوه کرده است. پرداختن به نظریهی دولت رومانتیک و افکار یوهان هامان با تأکید بر خاص گرایی این جنبش و تقابل با روشنگری بخش های دیگر مقاله-اند که به آنها پرداخته شده است.

کلیدواژه‌ها

رومانتیسم- حس- عقل- روشنگری- آلمان- مونتسکیو- هامان