بررسی تلمیح در شیرین و خسرو امیر خسرو دهلوی

مطالعات زبان و ادبیات غنایی

مقاله 2، دوره 6، شماره 20، آبان 1395، صفحه 7-20   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

ساره أقایی^{* 1}؛ مظاهر نیکخواه²

¹فارغ التحصیل

²استاد دانشگاه شهرکرد

چکیده

تلمیح یکی از آرایه های فنون و بلاغت ادبی است که شاعر یا نویسنده توسط آن در نهایت ایجاز، به داستان، حدیث، آیه، باور قدیمی یا ضرب المثلی اشاره می کند و از این طریق ضمن بیان مراد دل واندیشه خود از نکات بیان شده در آیات واحادیث ودیگر موارد که تلمیحاً در بین مردم رایج بوده در راستای تایید و تاکید اندیشه خود بهره می گیرد تا به گیرایی و زیبایی شعر یا نوشته خود بیفزاید. امیرخسرو دهلوی از شاعران قرن هفتم مانند دیگر شاعران برای زیبایی و گیرایی شعرش از ابزارهای مختلفی بهره برده است که از آن جمله می توان به صنعت تلمیح اشاره نمود. پژوهش حاضر به بررسی این صنعت در مثنوی شیرین و خسرو پرداخته که اولین منظومۀ عاشقانه امیرخسرو است و آن را در چهار هزارو صد و بیست و چهار بیت و بر بحر هزج مسدس مقصور سروده است. امید است که این بررسی جایگاه والای این اثر را در حیطۀ صنعت تلمیح نشان ‌دهد.

کلیدواژه‌ها

تلمیح؛ شیرین و خسرو؛ امیر خسرو دهلوی