بررسی تطبیقی وقوع ترادف در قرآن از دیدگاه زمخشری و طبرسی

فصلنامه مطالعات قرآنی

مقاله 5، دوره 10، شماره 37، خرداد 1398، صفحه 107-130   

نویسندگان

علی محمدی آشنانی¹؛ سمیه صیادی²

¹استادیار دانشکده علوم معارف قرآن کریم تهران

²دانش‌پژوه سطح 4(دانشجوی دکتری)، مؤسسه آموزش عالی حوزوی کوثر

چکیده

ترادف یکی از انواع روابط معنایی و از مباحث لغوی است که در متون فقه اللغه، اصول و تفسیر در مباحث ادبی مورد توجه اندیشمندان قرار گرفته است. اندیشمندان در مورد وقوع ترادف در قرآن کریم، بر یک رأی و نظر نیستند. زمخشری از جمله مفسران ادیبی است که تفسیر وی از کم نظیرترین تفاسیر ادبی به شمار می‌آید. طبرسی نیز از مفسران بزرگ معاصر زمخشری بوده و در فنون ادبی چیره دست بوده است. لذا تفسیر «مجمع البیان» نیز در زمره تفاسیر ادبی به شمار می‌آید. بررسی تطبیقی «کشاف» و «مجمع البیان» نشان‌گر آن است که زمخشری با بهره‌گیری از الفاظی چون «متقاربان» و «معنی واحد» برخی از واژگان را مترادف با یکدیگر تلقی کرده و در مواردی میان الفاظ به ظاهر مترادف، به تفاوت‌های معنایی اشاره می‌کند. طبرسی نیز بسیاری از لغات را با الفاظی نظیر «متقارب المعنی»، «نظائر» و «بمعنی واحد» هم‌معنا و مترادف دانسته است، گرچه در برخی مواقع نیز به تفاوت معنایی برخی واژه‌ها اشاره می‌نماید. در واقع می‌توان چنین گفت که این دو مفسر علی‌رغم هم معنا دانستن برخی واژگان، از آنجا که قائل به فروق الفاظ نیز می‌باشند، ترادف جزئی در قرآن را پذیرفته‌اند و نمی‌توان گفت این دو از منکران ترادف هستند چنانکه برخی گفته‌اند.

کلیدواژه‌ها

ترادف تام؛ ترادف جزئی؛ تفاسیر ادبی؛ فروق لغوی

مراجع

قرآن کریم.

منابع عربی

ابن جنی، عثمان بن جنی. 1429ق، الخصائص، بیروت: دار الکتب العلمیه.

ابن منظور، محمد بن مکرم. 1414ق، لسان العرب‏، چاپ سوم‏، بیروت‏: دار صادر.

آمدی، علی بن محمد. 1387ش، الاحکام فی اصول الاحکام، قم: مؤسسه فرهنگی تبیان.

زبیدى مرتضى، محمد بن محمد. 1414ق، تاج العروس من جواهر القاموس، چاپ ‏اول،‏‏ بیروت: ‏دار الفکر.

زمخشری، جار الله محمود بن عمر. 1407ق، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل وعیون الأقاویل فى وجوه التأویل‏، چاپ سوم، بیروت: دار الکتاب العربی.

سیبویه، عمرو بن عثمان. بی تا، کتاب سیبویه، چاپ سوم، بیروت: مؤسسه اعلمی.

سیوطی، جلال الدین. بی تا، المزهر فی علوم اللغة وأنواعها، شرح و تعلیق محمد احمد جاد المولی بک، قاهره: مکتبة التراث.

صاحب، اسماعیل بن عباد عالم. 1414ق، المحیط فى اللغة، چاپ‏ ‏اول،‏ بیروت: دار الکتب.

طبرسی، فضل بن حسن. 1372ش، تفسیر مجمع البیان، چاپ سوم، تهران: ناصرخسرو.

طریحى، فخر الدین بن محمد. 1375ش،مجمع البحرین، چاپ سوم،‏  تهران: مرتضوی.

عبد الباقی، محمد فواد. 1383ش، المعجم المفهرس لألفاظ القرآن الکریم، قم: حر.

فراهیدى، خلیل بن احمد. 1409ق، کتاب العین، چاپ دوم‏،قم:‏ نشر هجرت‏.

مصطفوی، حسن. 1368ش، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، چاپ اول، تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.‌

مظفر، محمد رضا. 1387ش، أصول الفقه(با تعلیق زارعى)، چاپ پنجم، قم: بوستان کتاب.

معرفت، محمد هادی. 1391ش، تلخیص التمهید، قم: تمهید.

المنّجد، محمد نور الدین. 1422ق و 1419ق، الترادف فی القرآن الکریم(بین النظریة والتطبیق)، دمشق: دار الفکر.

وافی، علی عبد الواحد. 1388ق، فقه اللغة، قاهره: دار نهضه للطبع و النشر.

کتب فارسی

بنت الشاطئ، عایشه عبد الرحمان. 1376ش، اعجاز بیانی قرآن، ترجمه حسین صابری، تهران: انتشارات علمی فرهنگی.

راغب اصفهانى، حسین بن محمد. 1374ش، ترجمه و تحقیق مفردات الفاظ قرآن، چاپ دوم،‏ تهران‏: مرتضوی.

سیوطی، جلال الدین. 1380ش، الاتقان فی علوم القرآن، ترجمه حائری قزوینی، چاپ سوم، تهران: امیرکبیر.

طبرسى، فضل بن حسن. بی تا، ترجمه تفسیر مجمع البیان، چاپ اول، تهران: فراهانی.

طیب حسینی، سید محمود. 1390ش، درآمدی بر دانش مفردات قرآن، چاپ اول، قم: سبحان.

عسکری، ابو هلال حسن بن عبدالله. 1390ش، الفروق اللغویة، ترجمه مهدی کاظمیان و زهرا رضاخواه، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی.

علوی مهر، حسین. 1384ش، آشنایی با تفسیر و مفسران، چاپ اول، قم: مرکز علوم جهان اسلامی.

فرزانه، بابک. 1388ش، مفردات قرآن، تهران: سمت.

 

مقالات

ربانی، محمد حسن. 1379ش،«ترادف در واژه‌های قرآن»، پژوهش‌های قرآنی، شماره 23 و 24.

رحیمی، سیده وحیده. 1385ش، «ترادف در زبان عربی»، تحقیقات علوم و قرآن و حدیث، سال سوم، شماره دوم.

رئیسیان، غلامرضا و ملیکا کرد لویی. 1393ش، «ترادف در واژگان قرآن و مشکلات ترجمه آن»، صحیفه مبین، شماره 55، دوره بیستم.

قاسم پور، محسن و دیگران. 1389ش، «بررسی نمادهای ترادف و تحلیل آن‌ها در تفسیر مجمع البیان»،پژوهش‌های قرآن و حدیث، شماره هفتم.

نکونام، جعفر. 1384ش، «ترادف در قرآن کریم»،پژوهش‌های دینی، شماره دوازدهم.