پردازشِ سازه انگارانۀ سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دورۀ سازندگی؛ با تاکید بر رهیافت اسلام گرایی

فصلنامه مطالعات سیاسی

مقاله 2، دوره 11، شماره 42، اسفند 1397، صفحه 1-18   

نوع مقاله: پژوهشی

نویسندگان

سعید چهرآزاد¹؛ علیرضا ازغندی^{* 2}؛ ابوالقاسم طاهری³؛ حمید احمدی⁴

¹دانشجوی دکتری، گروه علوم سیاسی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

²استاد گروه علوم سیاسی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران. (نویسنده مسئول).

³استاد گروه علوم سیاسی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

⁴استاد گروه علوم سیاسی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

چکیده

     شرایط جمهوری اسلامی ایران در دوران پسا جنگ وضعیتی را به وجود آورده بود که تمامی ساحت­ها از جمله ساحت سیاست خارجی را دچار تحول ساخته بود. پس از پایان یافتن جنگ عراق علیه ایران، دورۀ نوینی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی آغازیدن گرفت که از آن به «سازندگی» یاد می­شود. آنچه نگارۀ حاضر در پی آن می باشد،  این است که رویکرد سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دولت سازندگی را با رهیافتی سازه­انگارانه و با لحاظ کردن یکی از مولفه­های سه­گانه هویت ملی یعنی «اسلامیت» مورد بررسی قرار دهد. از این رو در پژوهش حاضر تلاش می­شود که با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و با تکیه بر اطلاعات و داده های کتابخانه­ای، ضمن تبیین یکی از سه لایۀ هویت ملی یعنی «اسلامیت» و نحوۀ تکوین آن و شناخت و معرفت نسبت به سیاست خارجی زمانۀ دولت هاشمی، در نهایت به این سوال پاسخ دهد که «اسلامیت» به عنوان یکی از محورهای هویت ملی ایران چه تاثیری در ایجاد و تکوین سیاست خارجی دورۀ مورد بررسی داشته است؟

کلیدواژه‌ها

سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران؛ زمانۀ سازندگی؛ هویت ملی؛ اسلام گرایی

مراجع